Renatus Sum

Hetgeen zoiets betekent als: 'ik ben herboren.' Of ik ben herrezen, als je het epischer wil horen. Of opnieuw opgewekt, resurrected zoals ze dat in Hollywood wel eens gebruiken voor films. Hoe dan ook, het luidt een nieuw begin in. Een nieuwe start. En dat past wel bij een nieuwe maand, vind ik. Het is vandaag de eerste dag van juni. Een dag die, normaliter, niet zo bijzonder is. Maar dit jaar moeten we over een week onze stem des volks geven. Of niet, want ook dát is je goed recht. Maar ook dát luidt een nieuw begin in. En als we de media moeten geloven is Mark Rutte herboren als mogelijke nieuwe premier van Nederland. Alleen de tijd zal het ons leren. Voorlopig zit ik hier met een sigaret in mijn mond, de oefenwedstrijd Nederland-Ghana als achtergrondgeluid en de zorgen over verslagen die ik nog moet maken. En dan vooral: wanneer. Want wat moet je doen als je de hele week op een kantoor zit achter een computer? Als daar het werk niet ophoudt, en de wereld daarbuiten ook niet? Als je in het weekend werkt, en zondag pas een vrije dag hebt? Je ook je sociale leven wilt onderhouden? Je soms de nacht ook werkende doorbrengt om meer geld op je bankrekening te hebben staan? Dan weet je het soms even niet meer. Dan weet ík het soms even niet meer. Maar ik ben er nog steeds. I'm still standing, zoals Elton John ooit zong. Toch, als ik nog herboren moet worden dan denk ik dat ik dat niet haal op deze manier. En dan denk je opeens terug aan een paar jaar geleden.
Het beeld dat jij als knullige, betweterige maar vooral jonge wereldverbeteraar in Rotown zit te wachten op de inmiddels welbekende Ernest van der Kwast, want je hebt hem een paar verhalen gestuurd op aanraden van je docente geschiedenis. Want ik schreef zo graag. Afijn, je bent zenuwachtig. Want wat als hij het niets vindt? Je gaat uitlachen omdat je eigenlijk nog een snotneus bent en denkt eventjes de wereld te gaan veroveren? Welnu, zo ging het niet. Maar wat hij, deze toenmalige leermeester genaamd Ernest van der Kwast, wél zei: 'Ik heb je verhaal gelezen, en ik vraag me af of jij veel W.F. Hermans hebt gelezen?' Daarin voerde ik een zwaar filosofisch gesprek met mijzelf (in de vorm van een schaduw) over het leven, wellicht een té zwaar onderwerp om je schrijverscarrière mee te beginnen. Dus schreef ik later iets anders voor WriteNow! Rotterdam: Brief aan de dichter. Daarin heb ik genadeloos hard uitgehaald naar dichters en het schrijven zoetsappige rijmpjes (ik schreef eerder al de woorden knullig en betweterig). O.a. in de jury: dichter en frontman van de voormalige Rotterdamse Stadsdichters De Woorddansers Jeroen Naaktgeboren. Uiteraard heb ik niet gewonnen.
Je denkt dan opeens aan een ander moment, waarop je met knikkende knieën op het podium staat bij de Poetry Slam Rotterdam voorronde in 2008. Waarop je begint met een gedicht over diezelfde Woorddansers, naar aanleiding van een verhaal dat je opving in de rookruimte een editie eerder. Opeens stond ik in de Jaarfinale van Rotterdam. Maar uiteraard won ik niet. Wel was ik opeens dichter. En dat was ik stiekem al, toen ik tijdens de Tweede Erasmiaanse Dag van de Poëzie voor een volle zaal oud-Erasmianen een gedicht moest voordragen, te midden van een groepje onderbouw-leerlingen. Applaus. Er zijn een aantal docenten die het gedicht nog steeds hebben. Vereerd.
Toch gaat er inmiddels een belletje bij mezelf rinkelen. Dat ik altijd al geschreven heb. Proza. Poëzie. Zelfs een paar theaterteksten. Een poging tot een roman, of novelle. Een poging tot een toneelstuk. Een poging tot een filmscript. Succes? Weinig. Voltooid? Slechts poëzie. Maar je schrijft, hoe dan ook. Het zij met tussenpozen, dan wel hele dagen. Je schrijft. Tingeling.
En dan denk je opeens terug aan één van de vele mensen die je in je korte leventje hebt ontmoet. Leren kennen. Die zijn evenbeeld verloor, maar sterk bleef. Hij verwees naar een filmquote, stukje tekst wel te verstaan, uit The Last Samurai: 'How did he died?''I will tell you how he lived.' Waarmee hij dus wilde zeggen, dat niet het einde (in deze context dus het moment van herboren worden) maar juist hetgeen ervoor belangrijk is. En dat brengt mij tot mijn filmquote, waar ik weer veel waarde aan hecht, uit The Gladiator: 'What we do in life, echoes in eternity!' En bedankt Russell Crowe. Goed, wat ík hiermee wil zeggen is eigenlijk hetzelfde. Met wat wij doen, kunnen wij de toekomst beïnvloeden. Positief. Negatief. Of we nu niets doen, of juist heel veel. Het zal een gevolg hebben. Iemand inspireren. Een leven redden. Verrijken. Of eindigen. Maar doe wat goed voelt te doen, wat in je zit. En dat blijkt in mijn geval, thans zo zie ik het, schrijven. Of ik nu dan weer als schrijver herboren ben, als ik dat nog niet was, geen idee. Zou het nut hebben? Is het wel boeiend genoeg? Heb ik wel genoeg inhoud? Ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen. Maar dat het goed voelt te schrijven, is een ding dat zeker is. Ik ben dan ook erg benieuwd naar wat het mij brengt.

M.S.