Vrijdag[3]

[Vervolg]

Herinner je die videoclip van Alicia Keys genaamd Karma? En dat het gedeelte waarin ze in een lichtblauwe outfit in de middle of nowhere staat te zingen? Dat ze toen stijl haar had en een rechte pony? Met die videoclip in gedachten kijk ik naar het meisje dat nu tegenover me is komen te zitten. Alleen draagt ze een donkergrijze colbert en een rood-wit gestreept jurkje eronder in plaats van lichtblauw.

Terwijl ze is gaan zitten heeft ze het met een vriendin ergens over. Ik versta de woorden 'krullen' en 'een beetje getint'. Mijn oren spitsen zich. Maar dat is onmogelijk, want niemand had iets van hem gehoord. Of toch wel? Met moeite kan ik me concentreren op het gesprek dat zij voeren, omdat ik zoveel geluiden om me heen hoor. En de gesprekken van de 'zeven zondes', die steeds meer beginnen te lijken op het heen en weer smijten van oneliners.
'En opeens was hij weer verdwenen,' zei Pony Straight, 'als sneeuw voor de zon. Hij liet geen bericht achter, geen briefje, niets.'
'Heb je hem geprobeerd te bellen?' vroeg het aanhangsel.
'Dat ging niet.'
Pony Straight neemt een hijs van haar sigaret en drukt hem uit.
'Hij heeft me zijn nummer nooit gegeven.'
'Wat raar. En jammer, want je klonk heel enthousiast over, ehh. Hoe heette hij ook alweer?'
'León. León de Barreiro. Zucht.'
Slik.
'Wel een mooie naam, zeg.'
'Ja, stel je eens voor dat we zouden trouwen en kinderen krijgen. En ik zijn achternaam! Dat is toch geweldig?'
en nu gaat het hele feest niet door. Ik vraag me af waar hij nu is. Verdomme, León. Laat iets van je horen. Maar ik wilde Pony Straight geen valse hoop geven dat ik hem zou kennen. Ik weet nog minder dan zij.
'Laten we nog even teruggaan naar dat weekend,' vervolgt het aanhangsel, 'heb je misschien iets verkeerds gezegd of gedaan?'
Pony Straight pijnigt haar hersens over dit vraagstuk.
'Nee, helemaal niets. Het was gewoon geweldig. En ik had het geluk dat mijn ouders weg waren. Maar ik kan me niets bedenken dat ik verkeerd heb gedaan. We hadden op dat feestje van vrijdag al gezoend - hij zoende zóóóó lekker - en toen heeft hij me thuis gebracht. Ik vroeg hoe hij naar huis ging, en toen haalde hij zijn schouders op. Daarop nodigde ik hem uit om te blijven slapen. Vanaf daar werd het een grote roes van vrijen-'
'Iew,' onderbreekt het aanhangsel, 'dat klinkt zo oubollig en vies.'
Pony Straight lacht.
'Maar er was ook dikke porno, hoor. Op het aanrecht, de keukentafel. Oh, en in mijn ouders bed deed hij-'
'Ja, ik hoef verder niets te horen. Details houd je maar voor jezelf.'
Volgens mij is hier iemand seksueel gefrustreerd.
'Maar ach, ik neem aan dat hij in de stad woont. Je komt hem nog wel een keer tegen.'
'Ik hoop het. Want ik voelde tot in mijn tenen dat dit niet zomaar een one night stand was, weet je. Dit had zo mooi kunnen worden. Kan het nog steeds worden, trouwens.'
De ober onderbreekt nu het gesprek. Ik vraag me af waar León heen is gegaan. Is hij terug in de stad of niet? Waarom laat hij niemand wat weten? Wat is er gebeurd? Of moet ik hem juist met rust laten? gaat het wel goed met hem? Waar is hij verdomme mee bezig? Ik ben zijn vriend, die laat je toch niet zomaar in de steek? Ik besluit om nog een rode wijn te bestellen en León nog eens proberen te bellen.

M.S.

Vrijdag[2]

[Vervolg]

Ik zit inmiddels al een half uur te luisteren naar een gesprek dat geen gesprek is. Slechts flarden van conversaties die over en weer schieten tussen Pornogrijs Piercing en Andrélon Zomerblond en de rest.
'Kabouter Buttplug al gezien,' vraagt Muurbloempje Groenoog
'Ja,' giechelt de rest.
Het zal me echt een worst wezen of je die gezien hebt of niet.
'Hoe staat het eigenlijk met de politiek?'
'Wil iemand nog een stukje taart?'
Stop alsjeblieft je hele mond vol, zodat er geen geluid meer uit komt. Ik bedoel, jij en ik hebben ook wel eens een onzingesprek van tijd tot tijd, maar meestal blijf je toch net iets langer hangen bij een onderwerp dan drie zinnen en acht keer giechelen. En het is nog niet eens twee uur, dat belooft niet veel goeds voor de rest van de dag.

Het positieve hiervan is dan weer wel dat je inmiddels alweer een tweede deel van een blog kunt typen. Maar om het toch een beetje fictief te maken zal ik - de schrijver - het voor jou - de lezer - even wat romantiseren door wat nieuwe personages toe te voegen en een plotwending. Ben je er klaar voor? Komt ie.

[Wordt vervolgd]