Betty Boop blijkt bij nader inzien (lees: twee bier verder) geen Betty Boop. Ze doet me wel denken aan een slap aftreksel van dichteres Ellen Deckwitz. De broeder naast me bestelt onverstaanbaar een dubbele cognac, zonder geld. Pas nu hoor ik dat Betty Nep-Boop een schel, nasaal stemgeluid heeft. En opeens vliegt de deur open, en daar staat Wonder Woman Deckwitz in de deuropening. Met haar zwoele stemgeluid dicht ze Ugly Betty onder de bar, schopt haar nog wat na en tapt me dan nog maar een biertje onder het motto: 'Als je terugdicht, zijn niet alleen al je drankjes gratis maar ga ik ook nog eens met je naar bed. Of jij met mij. Het is aan jou.'Juist. In plaats van dit tafereel - zonder (literaire) toestemming van Ellen - zit ik inmiddels ook aan de bar. Met bier. Sigaretten. En weer dat onverwarmde cognacglas naast me van de broeder. Fail! Zelfde drankje, andere broeder. Alleen wil deze bier. En heeft een ander kapsel. Tatoeage in de nek. Zwarte jas, in plaats van een rode. Niet zo'n rode als 'My Chemical Redhead' die net binnenkwam met 'The Bearded One'. Maar dit is geen Sin City noch Photoshop. Dit is Rotterdam. Op een vrijdagavond. Zo een uit de boekjes. Zoals John Doe. Maar dan zonder blues. Of Barry White. Slechts Hertog Jan.
M.S.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten