Column

Met Arrow Jazz FM in de oren, die de klanken van James Ingram en Michael McDonald's Yah Mo Be There mogen ontvangen, voltooide ik zojuist de derde column voor die columnwedstrijd van mijn vaders favoriete biermerk. Alleen is nu de kwestie van de beste kiezen en dan insturen. En dat kan nog lastig worden. Alhoewel. Ik heb zelf al een favoriet, maar dat ben ik. En als schrijver van de columns ben ik mooi bevooroordeeld. Dus ga ik de tip gebruiken die me ooit is gegeven over schrijven: maak het af, laat het een tijdje liggen en lees het later nog eens terug. Kijk of je er dan nog steeds zo enthousiast over bent. En dat ga ik doen. With a little help of my friends.

M.S.

Bron afbeelding: Een publicatie op een studentensite met de oproep voor de wedstrijd.

Stilstaan

En dan ben je opeens in een grote stad als Rotterdam. Dan sta je in je hoofd even stil. Want je bent aanbeland op weer zo'n moment in je leven. Het keerpunt. De kruising. Het moment van bezinning: waar moet dit heen? Waar gaat dit heen? Hoe kan dit beter? Interessanter? Vruchtbaarder? Je weet het niet en tast in het duister.

Eigenlijk besef je het nu pas. Dat je niet durft te kiezen. Kan kiezen. Om je eigen weg te gaan. Alles achter je te laten. En een compleet nieuw pad bewandelen, zonder te weten waar je eigenlijk aan begint. Wat het inhoudt, zo'n schrijversbestaan. Ik zou het ook niet weten, op het schrijfdeel na dan. Maar wat nog meer? Roem en onsterfelijkheid komen niet vanzelf en al helemaal niet meteen. Het is hard werken, soms op een houtje bijten. Dingen laten, gok ik. Alles opgeven voor de kunst. Het vak. Want daar hebben we het over.

Maar je zou het ook kunnen voorbereiden. Kan dat? Vast wel. Wat rust, even wat anders doen om te zien of het nog steeds blijft branden. Die vlam van inspiratie. Eventjes maar, om te zien of het leidt tot nieuwe inspiratie. Nieuwe ideeën. En meer tijd om werk te voltooien. Misschien ook niet. Misschien is dit gewoon een winterdipje.

Maar sowieso niet getreurd, want er is een schrijfwedstrijd in Rotterdam, een columnwedstrijd en een poetry slam in Leiden en Rotterdam die aanstaande zijn. Dus voorlopig zijn we wel weer even zoet!

M.S.

Draaidoordichter

Afgelopen editie van Dichtclub Rotterdam het volgende nieuwe gedicht voorgedragen. Omdat ook ik een trouwe kijker ben van De Wereld Draait Door, en met name op woensdag. Zou het nog online zetten, dus bij deze:

Ode aan Nico Dijkshoorn

De wereld draait door
Als Nico Dijks-
Hoort wie klopt daar
Kinderlijk en kuis vanachter
Een kaars,
Vanaf daar waar de camera
Zijn kalende hoofd
Filmisch in beeld brengt.

Klinkt onverstoorbaar
En soms onverstaanbaar
Half mompelend-
Komrij is er niets bij-
Verslaat de laatst besproken
Actuali-
Tijd is het voor een poëtisch
Woord
Van de vertoond hoornige,
Voordat het te laat is.

Woensdagelijks
Aan de buis gekluisterd,
Luisterend
Naar de lof- en klaagzangen,
Het verborgen honende gelach
Van Nederland,
De economie, techniek en politiek-
Door het gewicht van het gedicht
Soms stilte
Maar altijd applaus vanuit het publiek.

De Geerts worden wilder,
De Jolandes gillen stil en sappig
Om het uitgesproken gekrabbel
Van de draaidoordichtende Nico-
Risico’s ontlopend
Als hij Jan en allemans Alexander
Klöp geeft-
Heeft in dertig minuten
Menig uitzending beschreven.

De wereld draait door
Als Nico Dijks-
Hoort wie klopt daar
Kinderlijk en kuis vanachter
Een kaars,
Vanaf daar waar de wereld
Aan zijn voeten weerklinkt,
Zijn pen schrijft tot het klaar is
En zijn boekje dicht.

M.S.