Stilstaan

En dan ben je opeens in een grote stad als Rotterdam. Dan sta je in je hoofd even stil. Want je bent aanbeland op weer zo'n moment in je leven. Het keerpunt. De kruising. Het moment van bezinning: waar moet dit heen? Waar gaat dit heen? Hoe kan dit beter? Interessanter? Vruchtbaarder? Je weet het niet en tast in het duister.

Eigenlijk besef je het nu pas. Dat je niet durft te kiezen. Kan kiezen. Om je eigen weg te gaan. Alles achter je te laten. En een compleet nieuw pad bewandelen, zonder te weten waar je eigenlijk aan begint. Wat het inhoudt, zo'n schrijversbestaan. Ik zou het ook niet weten, op het schrijfdeel na dan. Maar wat nog meer? Roem en onsterfelijkheid komen niet vanzelf en al helemaal niet meteen. Het is hard werken, soms op een houtje bijten. Dingen laten, gok ik. Alles opgeven voor de kunst. Het vak. Want daar hebben we het over.

Maar je zou het ook kunnen voorbereiden. Kan dat? Vast wel. Wat rust, even wat anders doen om te zien of het nog steeds blijft branden. Die vlam van inspiratie. Eventjes maar, om te zien of het leidt tot nieuwe inspiratie. Nieuwe ideeën. En meer tijd om werk te voltooien. Misschien ook niet. Misschien is dit gewoon een winterdipje.

Maar sowieso niet getreurd, want er is een schrijfwedstrijd in Rotterdam, een columnwedstrijd en een poetry slam in Leiden en Rotterdam die aanstaande zijn. Dus voorlopig zijn we wel weer even zoet!

M.S.