Sjimmie Waardig

Laat je niet misleiden door deze titel. Het gaat hier om een positieve review van James Worthy, van dezelfde James Worthy. Met de mannen van Top Notch achter zich een logische keuze voor de titel. Alsof het een LP is die uitkomt, in plaats van een boek. Ik heb gisteravond zijn debuutroman uitgelezen in de Witte Aap, jawel, in een bar. Een betere setting had ik me eigenlijk niet voor kunnen stellen. Bier, barmannen, vrouwen op barkrukken die heen en weer wiegen. Aangeschoten wannabe-pooiers die op hen inpraten in de hoop dat ze met hun haar gaan spelen. In hun nek wrijven. Of maar meteen voorstellen om het gesprek ergens anders voort te zetten. Bij hen thuis, bijvoorbeeld.

Maar goed, het boek van James Worthy dus. Hi-la-risch. 'Waar gaat het over,' vroeg het zusje of de zus van de kleine Braziliaan achter de bar. Ze haalde me een beetje abrupt uit mijn leesmodus, maar ik kwam uit op dit: 'Een man is zijn grote liefde verloren, waarop hij uit frustratie zowat alles wat twee benen heeft en een oester ertussen neukt en uiteindelijk, na vele amoureuze en hilarische avonturen, naar Frankrijk vertrekt om een boek te schrijven. Met dat boek wil hij zijn grote liefde terugwinnen, maar vindt onderweg een nieuwe grote liefde.' Het zusje of de zus van liet het even op haar inwerken en liep toen instemmend knikkend terug naar haar groepje. Ze draaide zich om en riep iets van: 'Mag ik hem lezen als hij uit is?' Ik lachte en bedacht me dat het al de tweede was die dag die het wilde lenen.

De meest wonderlijke zinsnede die me is bijgebleven (lees: die mij het hardst heeft laten lachen op een willekeurig terras in Rotterdam) is: '... erosie van je venusheuvel...'. Ik probeer me er nog steeds een voorstelling van te maken, maar het lukt me niet. Vooral niet omdat ik gaandeweg het lezen steeds moest denken aan de woorden 'een kruising tussen Jan Wolkers, Herman Brusselmans en Al Pacino'. Grootspraak, maar het meest accuraat met de schrijfstijl. Het boek is grof. Het is geil. Het is plat. Onvoorstelbaar. Creatief geestig, want ik heb vaak gedacht 'Hoe de fuck verzin je dit?'. Ook heb ik zowat iedereen die mij heeft horen of zien lachen terwijl ik het boek las aangeraden, na een kleine voordracht uiteraard, om het te kopen. Te lenen in de bieb. Kortom: te gaan lezen. Had ik al gezegd dat het net zo snel leest als de Intercity A'dam - R'dam? En heb je door dat dit een 'bescheiden' lofzang is op James Worthy? Op zijn blog schreef hij over zijn motto tijdens het schrijven van zijn debuut, ontleend aan Roald Dahl: '‘Two jokes a page, and don’t stop for sunsets.’ Dat is schrijven in een notendop.' En dat is hem gelukt, maar weet ook de heartbroken man in the gutter een goedlopend verhaal te geven. En het mooiste van het boek is dat de personages Herman Brusselmans steeds bellen om te http://www.blogger.com/img/blank.gifzeggen dat niet Brusselmans maar James motherfucking Worthy de Befkoning van de Benelux is. Dat maakt het waardige literatuur met grande cojones. Heerlijk. Dus niet ouwehoeren, gewoon kopen! Want je lacht je suf en wordt geconfronteerd met je eigen mannelijkheid.

'Kun jij je met de schrijver identificeren,' vroeg de Braziliaanse barman aan mij.
'Wat betreft het rond neuken niet,' begon ik, 'maar wel het ten onder gaan door de liefde en de manier waarop hij alles beleeft en beschrijft. Dat zeker.'

M.S.

Afbeelding boek: Lebowski Achievers