Het was een avond zoals er al velen geweest waren. Niets gaf een hint dat de avond een andere wending zou krijgen. De vaste klanten waren aanwezig. Toevallige passanten die dorstig waren vulden het terras. Naborrelend horecapersoneel wachtten geduldig op hun bestelling aan de bar. Onder het mom van de gebruikelijke grappen, grollen vloeide het bier jolig uit de tap de glazen in. De wijn zuchtte zoete woordjes richting de vrouwen als ze eenmaal uit de fles was. Iedereen veranderde in een minnaar van de nacht, hongerig naar een metgezel. Zij die dat niet waren dronken om te vergeten. Ze dronken om de avond te redden. Of simpelweg omdat ze niet beter wisten. Op zo’n avond waren de op elkaar ingespeelde barmannen Eduardo ‘De Latino’ en Mickey ‘Blue Eyes’ ingezet. Vanachter hun bar swingden ze door de bestelling heen, over de gehele bar. Dan stond Eduardo links en zette Mickey een ander muziekje op. Later wisselden zij van plek, om uiteindelijk hun originele plek weer in te nemen. Zowel De Latino als Blue Eyes had een select groepje vrouwen aan de bar zitten. De vrouwen smachtten naar de aandacht van hun barman die zij om beurten ontvingen. De Latino was meedogenloos en gaf elke vrouw die aan zijn bardeel stond een vleugje hoop. Hoop op meer dan een minuut, zonder daadwerkelijk een favoriet aan te wijzen. Blue Eyes deed het tegenovergestelde. Twee vrouwen aan de bar, een brunette en een exotische schone, werden op hun wenken bediend en geëntertaind. Het enige wat zij hoefden te doen is te blijven zitten en mooi zijn. Natuurlijk waren er andere kapers op de kust, die hun uiterste best deden om de aandacht af te leiden van de barman naar zichzelf. Zowel De Latino als Blue Eyes gaf hen daartoe de ruimte in de wetenschap dat zij de aandacht op elk willekeurig moment weer terug konden eisen.
Een van die mannen kreeg vijf minuten de tijd. Met knipogen en zwaaien poogde hij de aandacht te trekken van de brunette in de buurt van Mickey Blue Eyes. De barman liet het gaan en begon andere dorstige mannen te voorzien van meer bier. Tot frustratie van de brunette, want haar exotische vriendin was naar het toilet gegaan. Het arme kind vond de pogingen van de knipogende man niet gepast en kon wel door de grond zakken van schaamte. Bovendien vond ze het raar dat de man haar van een afstandje probeerde te lokken. Ze wist zich geen houding te geven op haar barkruk en begon zenuwachtig te lachen. Ze voelde plaatsvervangende schaamte voor de man die in haar ogen steeds wanhopiger werd. Na vijf minuten nam Mickey Blue Eyes het heft weer in eigen handen. De man zag het gebeuren en schikte zich in zijn lot en droop af naar buiten. Daar rookte hij een sigaret en dronk zijn bier.
Aan de andere kant van de bar was Eduardo zijn latinocharme in de strijd aan het gooien. Het leverde hem nu al flinke fooi op. Nietsvermoedend werden de dames aan de bar dusdanig bespeeld door hem, dat ze bijna van hun barkruk af sopten. Blue Eyes keek lachend naar zijn partner in crime, maar bleef het overzicht over de bar houden. Mickey zag als eerste de plotwending van de avond binnen komen glijden. De mannen die zich rond de deur ophielden verdraaiden hun nek. Enkele van hen hadden vrouwelijk gezelschap, die het schepsel vol jaloezie en frustratie nakeken. Gewapend met een bos bruine krullen wat tot een weelderige knot was gebonden met een elastiek waar een grote witte roos aan zat, donkere haviksogen, een strak zwart-wit jurkje en hoge rode hakken, vlijde ze zich op de nog enige lege barkruk. Pal te midden van de harem van De Latino aan de bar. Hij vloog er als een hyena op af. De overige vrouwen keken vol afgunst naar de vrouw.
‘Señorita,’ opende hij met een laag stemgeluid zoals Antonio Banderas, ‘wat mag ik voor je inschenken?’
‘Doe maar een Disaronno,’ antwoordde de prooi van De Latino koeltjes.
‘Toe maar. En wil je dat met of zonder ijs?’
Ze boog zich naar de barman toe, waardoor haar borsten op de bar leunden en een onvermijdelijk decolleté vormden.
‘Alleen als jouw ballen ingevroren zijn,’ zei de femme fatale terwijl je het puntje van haar tong zichtbaar langs haar bovenste voortanden liet glijden, ‘dan wil ik die graag als ijsklontjes in mijn Disaronno.’
Eduardo werd met slaapkamerogen strak aangekeken.
Wordt vervolgd...
M.S.
Volgend deel lezen? Klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten