Mickey Blue Eyes keek hoe de lastige klant buiten stennis begon te schoppen en zag Nora niet opnieuw plaatsnemen aan de bar. Uit haar tas haalde ze een flesje handgel om haar handen mee schoon te maken. Ze hield niet zo van de zeep op toiletten, als die al aanwezig was. Bijna geroutineerd wreef ze het goedje over haar handen en tussen haar vingers. Met een onschuldige blik op Blue Eyes gericht, waste ze haar handen in onschuld. Grondig, alsof ze smetvrees had. Toen de lastige man buiten was afgedropen, keek Mickey de zaak weer rond. Hij zag dezelfde mensen aan de bar zitten. Pratend, discussiërend. Sommige vrouwen keken regelmatig naar de blauwogige barman, in de hoop dat hij ze nog eens zijn aandacht schonk. Maar dit keer verloren ze het van Nora.
‘Wil je nog een refill,’ vroeg Blue Eyes toen hij Nora haar laatste slok Disaronno amaretto zag nemen.
Nora pakte een ijsblokje uit het glas en liet het langs haar roodgestifte lippen glijden terwijl ze Mickey Blue Eyes strak aankeek.
‘Dat hangt ervan af,’ antwoordde ze, ‘hoe dronken wil je dat ik word?’
De femme fatale aan Mickey’s bar liet het ijsblokje tussen haar lippen glijden. Ze zoog eraan.
‘Niet,’ flapte de barman eruit, ‘ik houd niet zo van dronken vrouwen.’
‘Waar houdt meneer de barman dan wel van?’
Weer verdween het ijsblokje tussen haar lippen. Mickey slikte even.
‘Van een plaspauze,’ zei Mickey, stiekem opgewonden, ‘maar ik moet even wachten op mijn collega. Of heb jij hem ergens verstopt?’
Nora ging rechtop zitten en keek Mickey Blue Eyes streng aan.
‘Waar zie je me voor aan,’ zei ze ietwat beledigd, ‘als een ordinaire mannenverzamelaarster?’
‘Nou, ehh..’
‘Luister eens, blauwoog. Ik ben even naar de wc geweest en toen ik terug kwam was hij er nog steeds niet. In de tussentijd heb ik hem niet gezien. Dus ik stel voor dat ik afreken, dan kun jij je collega gaan zoeken.’
‘Sorry,’ begon Mickey, ‘zo bedoelde ik het niet.’
Nora lachte geforceerd vriendelijk en gaf hem een briefje van twintig. Mickey Blue Eyes overhandigde haar het wisselgeld, waarop Nora van de barkruk gleed en richting de uitgang liep. Daar wenste ze de portier een goede avond en liep richting de taxi die zojuist voor de bar was komen te staan. De portier liep naar Mickey Blue Eyes om te vragen waar zijn collega was. Het terras stond vol met glazen.
‘Hij ging de biertap verwisselen in het magazijn, maar hij is nog steeds niet terug.’
‘Ik ga wel even kijken of hij niet in slaap is gevallen,’ grapte de portier.
De portier liep naar beneden en zag dat de deur van het magazijn niet op slot was. Hij is nog hier, dacht hij. In het magazijn brandde nog licht en was het opgeruimd.
‘Hallo,’ riep de portier nadat hij de deur achter zich had dicht gedaan, ‘Eduardo, lig je te slapen?’
‘Hier,’ rochelde Eduardo.
Achter een aantal kratjes frisdrank zat De Latino op de grond, met zijn benen wijd. Ertussen was zijn broek doordrenkt met bloed, dat zich inmiddels had verspreid over de grond. De barman lag half bewusteloos tegen het lege biervat aan dat hij had verwisseld. Zijn handen zaten in zijn broek, waar hij met zijn laatste krachten het bloeden probeerde te stoppen.
‘Wat de fuck,’ fluisterde de portier.
Hij moest een paar keer knipperen voor hij geloofde wat hij zag.
Wordt vervolgd...
M.S.
Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten