Ballen zonder pegels - deel 13

Eddy Nigma had zijn handen net gewassen en opende de deur van de wc. Toen hij weer de hoek om kwam lopen zag het oude vrouwtje hem al aankomen. Meteen begon ze een espresso voor de rechercheur te maken. Eddy moest er een beetje om lachen. De vrouw gaf hem lang verborgen moedergevoelens terug. Hij wachtte geduldig op zijn koffie totdat hij werd afgeleid. Vanaf de ingang van het ziekenhuis kwam een sexy vrouw aangelopen. De liftdeuren links van de koffiehoek gingen open. Mickey Blue Eyes kwam er over zijn gezicht wrijvend uit. Toen hij zijn ogen opende zag hij de rechercheur staan bij de koffiehoek. Daar had hij nu helemaal geen zin in en wilde gaan lopen. Maar net toen Mickey naar de uitgang wilde lopen zag hij de vrouw waar Eddy Nigma naar staarde.
De vrouw keek op. Ze zag twee mannen afzonderlijk van elkaar naar haar kijken. Mickey Blue Eyes keek naar het korte jongensachtige kapsel van de vrouw. Eddy Nigma was betoverd door haar blauwe ogen. De vrouw ritste haar bruin leren jasje open. Het hoofd van de barman deinde mee op het ritme van de heupen in de donkerblauwe spijkerbroek. De rechercheur kreeg net zijn kopje espresso aangereikt toen hij het witte topje bewonderde dat de ronde vormen van de bescheiden buste accentueerde. Mickey kreeg rillingen van de knalrode pumps die op de grond tikten. De vrouw stond nu stil en keek de heren om beurten aan zonder te lachen.
‘Af jongens,’ zei ze, ‘dit is een ziekenhuis.’
Eddy Nigma keek naar Mickey Blue Eyes en vice versa.
‘Er is genoeg van mij voor iedereen,’ zei de vrouw met een hese stem, ‘maar nu even niet. Pardon.’
De vrouw liep tussen de mannen door en verdween in de lift.

Mickey Blue Eyes keek weer geïrriteerd en vermoeid naar Eddy Nigma. De rechercheur moest even wegkijken om zijn espresso te pakken. Toen liep hij naar een tafeltje om rustig zijn koffie te drinken. Ook hij was vermoeid door de lange nacht. Een van de velen die hem aan het slopen waren, maar hij wilde niet rusten. Toen hij eindelijk zat en in zijn kopje roerde keek hij terug naar de barman. Hij wees op de stoel naast hem, als teken dat Blue Eyes bij deze uitgenodigd was om erbij te komen zitten. De barman knikte van nee en liep weg. Eddy Nigma stopte zijn hand in zijn binnenzak – zo leek het – en haalde er zijn Colt uit. Hij richtte het pistool op de barman en had zijn vinger op de trekker.
‘Tenzij je ook in een ziekenhuisbed wil liggen met een kogel in je reet, ga je nu zitten,’ zei de rechercheur koeltjes.
Mickey Blue Eyes draaide zich om en keek recht in de loop van het wapen.
‘Serieus,’ zei de barman, ‘in een ziekenhuis?’
‘Wie heeft hier de penning en het pistool? Jij of ik?’
De man met de blauwe ogen liep rustig op het tafeltje af en nam plaats.
‘Dat is al veel beter,’ zei Eddy Nigma, ‘wil je ook een kopje espresso?’
De barman schudde zijn hoofd.
‘Wat moet je van me,’ vroeg hij. Mickey Blue Eyes had nog steeds geen zin om met de man tegenover hem te praten. Hij wilde slapen.
‘Weet jij wat er gebeurt is met je collega?’
Eddy Nigma had besloten meer druk te zetten in de hoop iets te weten te komen.
‘Nou,’ leunde Blue Eyes achterover, ‘ik wil er eigenlijk niets over zeggen. Dat recht heb ik toch?’
‘Dat klopt.’
‘Wat ik wel kan zeggen: ik hoop dat het jou overkomt. Je bent vervelend.’
‘En waarom dan wel?’
Eddy Nigma nam nog een slok van zijn espresso.
‘Omdat jij impliceert dat ik er iets mee te maken heb, maar dat is dus mooi niet zo.’
‘Waarom geef je dan de indruk van wel,’ vroeg de rechercheur.
‘Ik was aan het werk, weet je wel. We stonden met z’n tweeën achter de bar.’
‘Waar was je collega dan toen hij werd aangevallen?’
‘Het magazijn. Mag ik nu gaan? Ik wil slapen.’
Mickey Blue Eyes stond op, maar Eddy Nigma had het idee dat er informatie achter werd gehouden.
‘Ben jij de enige die wist dat hij in het magazijn was?’
‘Misschien,’ haalde Mickey zijn schouders op, ‘weet ik veel. Maakt dat wat uit?’
‘Jazeker,’ zei de rechercheur, ‘want je maakt jezelf verdacht. Als jij de enige bent die wist waar hij was op het moment van de misdaad, kan ik niet uitsluiten dat jij er iets mee te maken hebt.’
‘Bullshit,’ reageerde Blue Eyes fel, ‘het is mijn collega en maat. Die zou ik nooit iets aandoen, zeker niet dit.’
‘Voor mij een vraag, voor jou een weet.’
De barman snoof en wilde weglopen.
‘Bekijk het effe,’ zei hij, ‘ik ga slapen. Idioot.’
Mickey Blue Eyes liep naar de uitgang.
‘Ik zou in de buurt blijven als ik jou was,’ riep Eddy Nigma hem na.
De barman stak zonder om te kijken zijn middelvinger op naar de rechercheur.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.