Ballen zonder pegels - deel 14

Helena hoorde de hakken van de blonde vrouw. Ze was zonder dat Helena het gehoord had een kamer ingelopen. De kamer waar een uur geleden nog een nieuwe patiënt was binnen gereden. De vrouw draaide zich opeens om en keek naar Helena. Dwars door haar heen. Toen knikte ze. Helena lachte schaapachtig en zwaaide. De vrouw met het korte haar zei de zuster gedag en verdween toen richting het trappenhuis. Helena vond het vreemd. Er was juist een hele goede lift, maar de vrouw liep fier de trap af.
De zuster kreeg een opvlieger. Ze had nog niet ontbeten. Snel opende ze haar tas op zoek naar haar flesje water en nam een paar grote slokken. Het had even geholpen maar al snel begon ze het opnieuw warm te krijgen. Helena probeerde te leunen op de balie, maar haar armen voelden net als gekookte spaghetti. Ook haar knieën werden week. Toen werd alles zwart voor haar ogen.

Mickey Blue Eyes liep inwendig vloekend het parkeerterrein voor het ziekenhuis op. Hij kon niet geloven dat de rechercheur hem verdacht zijn collega Eduardo ‘De Latino’ het ziekenhuis in gewerkt zou hebben. Ze waren al jarenlang bevriend. Blue Eyes kon zich ook niet voorstellen dat hij vijanden had gemaakt. Vooral niet onder vrouwen, die Eduardo maar al te graag aandacht schonk. Misschien die Nora, die ook bot tegen Mickey had gedaan. Beledigd wegging. Nee, dat was het ook niet. Ze had hem verkeerd begrepen, meer niet. Toen ging ze weg.
Er stopte een auto voor Mickey’s voeten. De barman schrok en sprong in een katachtige reflex naar achteren. Een knalgele Mini Cooper S cabrio. Achter het stuur zat de kortgeknipte blondine waar zowel Mickey Blue Eyes als de rechercheur Eddy Nigma naar staarden toen ze het ziekenhuis binnenkwam. Ze lachte vriendelijk naar hem.
‘Kan ik je een lift aanbieden,’ vroeg ze.
‘Daar zeg ik geen nee tegen,’ antwoordde de barman.
‘Op een voorwaarde.’
‘En dat is,’ vroeg de barman terwijl hij instapte.
‘Dat we naar mijn huis gaan. Ik heb trek in iets lekkers.’
De deur van de cabrio sloot.
‘Als je doelt op eten, graag,’ zei Mickey Blue Eyes.
De blondine keek hem indringend aan.
‘En wat nou als ik op iets anders doel,’ vroeg ze.
‘Dan moet ik nog steeds eerst iets eten.’
De bestuurder van de knalgele Mini Cooper S cabrio liet de motor ronken en trok op. Vlak voor de uitgang remde ze af.
‘Nog iets,’ zei ze terwijl ze het verkeer in de gaten hield, ‘wil je uit het handschoenenkastje mijn zonnebril pakken?’
De barman knikte en opende het vakje voor hem. Hij pakte de zonnebril en gaf die aan zijn chauffeuse.
‘Dank je,’ knipoogde ze.
Vlak voor Blue Eyes het deurtje weer dicht wilde doen, viel zijn oog op iets anders. De blonde vrouw naast hem had het door dat hij nog iets zag liggen.
‘Een hobby van me, niets om je zorgen om te maken.’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.