Ballen zonder pegels - deel 22

‘Wat de fuck was dat?’
Nora keek naar de deur, zonder haar dubbelloops van Mickey’s hoofd weg te richten. Blue Eyes durfde simpelweg niet te bewegen met twee vuurklare dames bij hem in de buurt. Ze wilden allebei iets van de barman en het zag ernaar uit dat een van de twee haar zin zou krijgen. Goedschiks of kwaadschiks.
‘Als jij nou eens gaat kijken,’ opperde Sacha.
‘Wat dacht je ervan om zelf te gaan,’ reageerde Nora fel.
‘Niet zo egoïstisch, Noor,’ zei Sacha beledigd, ‘er is beneden iets dat niet pluis is. Jij hebt de meeste vuurkracht van ons tweeën. Ga nou maar.’
Nora keek Sacha boos aan. Toen keek ze kort naar het achterhoofd van de barman dat ze nog steeds onder schot hield. Tenslotte tilde ze haar dubbelloops op en hield het tegen haar schouder.
‘Goed,’ gaf ze toe, ‘maar als ik terugkom buigen we ons over mijn project. Ik heb echt alleen nog een mooi setje ballen nodig voor mijn meesterwerk.’
Sacha grinnikte.
‘Beloofd. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat het zaakje er goed bij zal liggen.’
Nora knipoogde met een glimlach naar haar blonde huisgenoot en liep toen met grote stappen naar de deur. Bij de deur draaide ze zich om.
‘Ik heb mijn lievelingsmes speciaal bewaard voor het laatste onderdeel. Dus ik hoop echt dat je goed op hem let.’
Haar triomfantelijke woorden werden abrupt verstoord door een schreeuw van beneden.

Helena viel op de grond en greep naar de achterkant van haar rechterdijbeen. De kogel uit de revolver van Eduardo ‘De Latino’ had achterkant van haar dij doorboord. De twee mannen zagen haar vallen, maar de brunette hield haar pistool nog steeds vast. Eddy Nigma richtte afwisselend zijn Colt op de vrouw en de schutter achter de deur. Hij had alleen het schot gehoord. Het had hem verrast dat er door iemand anders werd geschoten. Denkend aan de schutter die blijkbaar ook nog een appeltje had te schillen met de vrouw, schuifelde hij langzaam richting de deur. Helena hoorde hem en loste met trillende hand een schot. Ze richtte op zijn hoofd, maar raakte zijn schouder. De brunette beet door de pijn heen en kroop richting het kunstwerk, nog voordat de rechercheur een gericht schot kon uitbrengen. Nu hij ook was gevloerd kon Eduardo de ruimte binnenstappen, gesterkt door de wetenschap dat de man die nu op de grond lag in ieder geval niet aan de kant van Nora stond. Hij stond nog steeds een beetje verzwakt in de deuropening, maar hij was de enige die stond. De revolver in zijn hand stond op de vrouw die zich inmiddels achter het enorme gevaarte in het midden van de ruimte had verscholen.
‘Het spel is uit, Nora,’ riep De Latino, ‘geef je over en vertel mij eens waarom jij op mijn ballen aast.’
‘Eduardo,’ verraste Eddy Nigma de barman door het noemen van zijn naam, ‘dat is Nora niet.’
De rechercheur probeerde zich overeind te krijgen.
‘Hoe bedoel je,’ vroeg Eduardo, ‘dat is Nora. De vrouw die me bijna mijn ballen heeft gekost.’
‘Sorry, vriend. Maar dat is Nora niet. Dat is Helena.’
‘Helena?’
Achter de barman was de echte Nora aan komen sluipen en hield haar dubbelloops op het hoofd van de barman gericht.
‘Helena, ja,’ zei ze uit het niets, ‘ik ben Nora. En jij bent straks je hoofd EN je ballen kwijt als je niet snel je wapen laat vallen. Geldt ook voor jou, held op sokken.’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier.

Ballen zonder pegels - deel 21

‘En hoe kom ik binnen,’ fluisterde Eduardo voor de deur.
Toen viel hem opeens op dat het slot kapot was. Iemand was hem al voor geweest. De Latino trok de deur open en hield de revolver voor zich uit. Hij stapte naar binnen en trof een rommeltje planken, kapotte meubels aan en twee verdwaalde fietsen. De traptreden rechts van hem maakten geluid, alsof er iemand op liep. Eduardo sloop de trap op en keek omhoog. De persoon die voor hem liep was al verder boven. De barman klom verder de trap op, maar stopte even toen de stappen boven hem ophielden. Er ging een deur open.

Eddy Nigma stapte naar binnen. Hier was de geur van rottend vlees het sterkst. Er was weinig licht in de ruimte, maar midden in de kamer ontdekte Nigma een groot blok. Hij liep erheen. Van dichtbij kon de rechercheur ook niet ontdekken wat het moest voorstellen. Dit was de oorzaak van de stank. Met zijn Colt prikte hij in de substantie. Het bleek zacht te zijn. Toen hij bijna over zijn nek ging, deed hij een paar stappen naar achteren. Hij struikelde over iets dat op de grond lag. Hij pakte het op. Het voelde als een koud lichaamsdeel. Na enig voelen bleek het dat ook te zijn. Van schrik kroop hij achteruit. Zijn ogen begonnen te wennen aan het licht. Nu pas zag Eddy Nigma de lijken aan het plafond hangen. Op de vloer lagen her en der donkere plekken of plasjes donkere vloeistof. Vlakbij het gevaarte in het midden van de ruimte lag wat gereedschap. Een spijkerpistool, een ijzerzaag, hamer en wat spijkers. Ook lag er een koffiekan van een koffiezetapparaat op zijn kant.
De rechercheur liep richting de paar streepjes licht die verraadden waar het raam was. Hij moest de gordijnen opendoen om alles goed te kunnen zien. Ook hoopte Eddy Nigma dat alles dan wat minder angstaanjagend zou worden. Hij voelde zich niet op zijn gemak in het gezelschap van zoveel lijken en ongebruikelijk gereedschap in een huis. Het was net of hij weer in het lijkenhuis stond. Het enige wat nog ontbrak waren de lijken op een tafel met een kaartje aan de teen. En een lijkenschouwer die autopsie aan het plegen was. Eddy Nigma schoof de gordijnen open en er viel onmiddellijk licht naar binnen. De rechercheur draaide zich om. Hij zag een vrouw op de bank zitten, maar zag niet wie het was. Zijn ogen moesten nu wennen aan het licht.
‘Ik heb een pistool op je gericht,’ zei de vrouw vanaf de bank.
Eddy Nigma hief zijn pistool in de richting van de bank.
‘Hoe ben jij hier beland,’ klonk het weer.
‘Wie ben je,’ vroeg de stem weer, ‘en wat doe je in mijn huis?’
‘Eddy Nigma. Rechercheur. Er is iemand op straat neergeschoten vanuit dit gebouw.’
‘Dus breek je maar even in? Dat is ook onbeleefd.’
Eddy Nigma herkende de stem. Ook het gezicht kwam hem bekend voor.
‘Helena?’

Eduardo ‘De Latino’ keek om de hoek van de deuropening de ruimte in. De mensen in de kamer hadden hem niet opgemerkt. Hij zag een voor hem onbekende man bij het raam staan, met een pistool gericht naar de andere kant van de ruimte. Met twee handen klemde hij de revolver vast. Hij stond met zijn rug tegen de muur en haalde een paar keer diep adem. Toen keek hij weer. Hij zag de vrouw op de bank en schrok. Hij herkende haar meteen. Langzaam en licht bevend richtte hij het pistool. Zijn vinger lag op de trekker. De vrouw op de bank kwam net overeind en zette een paar stappen naar het raam. Ze hield ook een pistool vast, net als de man bij het raam.
‘Nora,’ siste Eduardo zacht, ‘jij gore balzakverminkende bloedzuiger.’
De barman haalde de trekker over.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

Roosje

Gisteravond was er weer een nieuwe editie van Dichtclub Rotterdam in café De Schouw. Daar heb ik het volgende nieuwe gedicht voorgedragen, wat geen titel draagt. De blog heb ik Roosje getiteld om het makkelijker terug te vinden op mijn blog. Hetzelfde principe als het gedicht in de blogpost Vulpen. Dit gedicht gaat als volgt:

Mag ik je roosje plukken
Uit je haar,
Zodat het mee kan waaien,
Meegevoerd kan worden
Met de wind
die er toch al mee
Speelt-
Het hebben wil.

Vind je het leuker als ik
De witte bloemen op
Je jurkje
Met de zee van blauw
In je ogen op
Laat bloeien?

Of moet ik gaan
Snoeien
Vanaf je boezem,
Roekeloos,
Langzaam zigzagzoevend
Zodat je bloemengewaad
Opnieuw kan groeien-
Alleen maar mooier
Kan worden met
Jou.

Ik zou liever-
Als ik het mocht zeggen,
Je bloemen uittrekken,
Naast je leggen
Met je roosje op een
Zijdezacht kussen
Of nog beter-
Het roosje tussen
Mijn lippen
Als ik in dat bed
Een tango dans
Met jouw naakte lichaam.

Langzaam
Opent het roosje in je haar
Zich,
Rekt zich uit naar
Dit vingertopje
Dat het op haar gemunt heeft-
Het beeft
Steeds meer en meer
Als het dichterbij raakt,
Als de afstand groter wordt.

Mag ik dan geen roosje plukken
Uit je haar,
Dat ik ernaar poog te graaien,
Het ontvoerd kan worden
In mijn binnenzak
En mijn hand er mee
Speelt-
Ik die het hebben wil.

Vind je het leuker als ik
Mijn witte bloesem aan
Je jurkje,
Met een windvlaag zo koud
Voor je ogen
Voorbij laat gaan?

Of mag ik gaan
Dromen,
Over heuvels bedwingende sloten,
Hopeloos,
Aantrekkelijk afgestoten
Zodat jouw verschijning zich
Opnieuw in mijn hoofd kan
Nestelen,
Elke keer weer,
Totdat je een vrouwelijke
Mythe
In mijn gedachten vormt-
Terwijl
Ik eigenlijk niet
Van bloemen
Houd,
Terwijl
Er in werkelijkheid
Al iemand jouw roosje
In zijn greep
Houdt.

M.S.

Ballen zonder pegels - deel 20

Eddy Nigma zocht in zijn zakken naar iets om het slot van de deur open te maken. Het duurde lang omdat de regen ervoor zorgde dat zijn kleding aan zijn hand bleven plakken. De rechercheur had er al snel genoeg van en begon een stormram tegen de deur. Ook dat hielp niet. Daarop trok hij zijn Colt en schoot het slot kapot. Hij opende de deur langzaam. De geur van rottend vlees drong zich tussen de steeds groter wordende kier naar buiten. De rechercheur trok snel zijn jas voor zijn neus om niet over zijn nek te gaan. Eenmaal binnen keek hij het halletje rond, om te zien waar hij heen moest. Het zag er rommelig uit. Tegen de muren stonden her en der wat planken en kapotte meubels. Twee fietsen, waarvan er een tegen de andere was gezet, gaven Eddy Nigma de indruk dat er wel gewoond werd in het huis. De plekken met afgebladderde verf op de muren en het plafond gaven juist het tegenovergestelde weer. Rechts van hem was er een ronde trap, waarvan de treden ook al aardig versleten waren. Hij besloot de trap op te gaan. Hoe hoger hij kwam, hoe meer hij stemmen leek te horen van boven.

‘Wie ben je eigenlijk,’ vroeg Eduardo vanaf de achterbank van een oude kever.
‘Floyd,’ antwoordde de gewonde bestuurder.
Hij moest op zijn tanden bijten. De wond in zijn buik begon opnieuw te bloeden. Hij probeerde zich te concentreren op de weg, want hij moest Eduardo veilig aan laten komen.
‘Waar breng je me heen?’
‘Dat zie je wel als we er zijn. Spaar je krachten. Je gaat ze nodig hebben.’
Eduardo zakte onderuit en keek door het raam naar de lucht. Het regende nog steeds. Hij bleef kijken en hield tegelijkertijd een hand op zijn kruis. Door de broek die hij van Floyd had gekregen voelde hij de dikke laag verband zitten. Bij de gedachte aan de oorzaak ervan ging er een rilling over zijn rug.
‘Godverdomme,’ mompelde Floyd.
‘Wat,’ vroeg De Latino.
‘Niets.’
De chauffeur graaide op de stoel naast hem. Toen gooide hij een jas naar achteren.
‘In de binnenzak.’
Eduardo voelde en haalde er toen een hele oude Smith&Wesson revolver uit.
‘Wat moet ik hiermee?’
‘Geloof me. Je zult het nodig hebben. Fuck.’
Floyd kreeg een steek in zijn zij.
‘We zijn er bijna. Je hebt zes kansen. Verspil ze niet.’
Hij trapte hard op de rem. De kever kwam met piepende banden tot stilstand. Floyd draaide zich met een verbeten gezicht om.
‘Sterkte. En als iemand er ooit naar vraagt: geen woord over mij.’
De Latino knikte en krabbelde uit de kever. Hij keek omhoog naar het Slaakhuys en toen naar Floyd achter het stuur. Hij wees naar het gebouw en legde toen zijn hand op zijn wond.

‘Sas, doe normaal,’ zei Nora nog steeds met haar dubbelloops op het hoofd van Blue Eyes gericht, ‘ik heb hem nodig voor mijn ‘Ballen zonder pegels’-project. Je weet toch dat ik echte mensen gebruik voor mijn kunst?’
‘Daar komt niets van in,’ riep Sacha terwijl ze langzaam naar Nora toe liep, ‘dit is mijn speeltje.’
‘Kutwijf. Ik heb alleen maar zijn ballen nodig, meer niet.’
‘Als je dat maar laat.’
‘Eh, dames,’ begon Mickey voorzichtig, ‘er moet toch een vreedzame oplossing zijn voor dit probleem?’
Vanuit zijn ooghoek zag hij het pistool dat Sacha vasthield zijn richting op wijzen. Geschrokken keek hij weer voor zich en sloeg zijn benen over elkaar om zijn edele delen te beschermen. Er werd een schot gelost, dat vlak naast zijn been in de bank verdween.
‘De benen wijd, graag,’ zei Sacha weer met haar pistool gericht op Nora, ‘dan kan Nora hier zien wat voor vlees we in de kuip hebben.’
‘Laat het me er dan ook meteen vanaf halen,’ zei Nora.
Sacha keek haar boos aan.
‘Wat nou? Kijken en niet kopen? Dat is gewoon niet mijn stijl.’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.