100 e-mailadressen

In het nabericht van de vorige blog zei ik dat als ik 100 e-mailadressen verzameld zou hebben, ik een nieuw en langer fragment uit 71|17 zou posten. Nou, het is me gelukt (DANK!) en ruim voor mijn sluitingstermijn (HOERA!). Dus zonder al te veel woorden meer vuil te maken, en me weer te storten op de laatste correcties voordat het manuscript naar de vormgever gaat, het beloofde fragment:

(...)Rashid begon te tikken met zijn voet. Enkele tikken later pakte hij in recordtijd zijn pakje sigaretten uit zijn zak, nam zijn laatste sigaret eruit en stak hem op. Ik heb het mijn moeder Eva ook wel eens zien doen. Stiekem, als mijn vader niet thuis was. Ze ging dan in haar eentje naar buiten. Even een blokje om. Ik heb haar nooit verteld dat ik door het raam keek, om te zien waar ze heen ging. Eva ging dan ook nergens heen. Voor ons huis zag ik haar een sigaret opsteken. Gehaast, alsof niemand het mocht zien. Nu ik eraan terug denk, meende ik een traan over haar wang zien rollen. Schouders die schokten. Ze zag er gebroken uit, als iemand die het even niet meer zag zitten. Toen was ik nog te klein om te begrijpen wat ik zojuist gezien had. Nu pas realiseerde ik me dat ik het begin van het einde had aanschouwd. Het einde van ons gezin, haar moederschap. Ik nam aan dat de vertraagde beelden van een rokende Rashid voor me niet dezelfde lading zouden hebben. Net toen ik ook een sigaret op wilde steken tikte Martin mij aan.
‘Daar,’ zei hij en wees in de richting van de Oude Binnenweg.
‘Waar,’ riep Rashid uit, ‘wat?’
Ik zag ook niets, maar bleef die richting opkijken. Opeens merkte ik een meisje op dat er goed uitzag, alleen liep en onze kant op kwam. Ik had haar eerder gezien, kende haar ergens van. Hopelijk is het niet weer Miranda, zei ik in gedachten. Voor een antwoord zou ik moeten wachten.
Martin had intussen zijn onderzoekende pose ingewisseld voor een ‘ik ben Martin, lekker intellectueel en gewillig’-pose. Toen ik mijn hoofd draaide naar Rashid was hij net bezig zijn haar te bewonderen in de etalageruit. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn spiegelbeeld breed naar me grijnzen. Ik keek hem aan. Hij veranderde plotseling in een oude man, die daarna tot stof verging. Uit het stof herrees mijn spiegelbeeld, om dit keer langzamer tot stof te vergaan. Bij het wegrotten van elke laag huid en spieren sijpelde er donkerrood bloed naar beneden. Dit veranderde in een zwarte drab, waar vliegen en maden zich in rap tempo begonnen te nestelen. Het gezicht verzakte waardoor het steeds droeviger begon te kijken. Mijn handen begonnen te trillen en de knoop in mijn maag begon op hetzelfde moment dat mijn rug klammer dan ooit begon te voelen. Ik voelde me misselijk worden en neigde te gaan overgeven. Vol afgrijzen wendde ik mijn hoofd af, zodat Rashid weer in mijn blikveld stond. Hij had een ‘stoere, verleidelijke’ houding aangenomen. Jammer voor hem leek het mee op een kakhouding.
Rashid stond tegen de etalageruit geleund. Hij was iets door zijn gespreide benen gezakt, had zijn handen in zijn zij gezet en grijnsde breed. Het leek alsof hij iets wilde zeggen. Kijk mij, ik ga straks kakken op straat om indruk te maken op een meisje, hoorde ik hem in mijn verbeelding zeggen. Ik lachte in mijn vuistje, maar vond het tegelijkertijd best zielig. Rashid maakte zo absoluut geen kans. Toch was het een goede jongen. Een vriend. Hoewel hij altijd zijn best deed, faalde hij keer op keer bij de vrouwen. Maar we gunden hem stiekem meer, hoe hard we hem ook uitlachten.
Het meisje moest ons ook al hebben opgemerkt, want het begon me duidelijk te worden dat ze recht op ons af liep. Hoe meer ze ons naderde, des te meer deed ze me denken aan Sofía. Toen ze nog maar een paar meter van ons verwijderd was, bleek het inderdaad Sofía te zijn en sprong ik bijna een gat in de lucht van blijdschap. Ik had geen tijd om het werkelijk te doen, want Sofía sloeg haar armen om mijn nek en zoende me vol op de mond. Mijn tong gleed automatisch naar binnen precies op het moment dat ze haar lippen van elkaar haalde. Even kwam het in me op dat Martin en Rashid er bij stonden en naar keken. Maar die gedachte was even snel verdwenen als dat hij gekomen was. De knoop in mijn maag kwam spontaan terug, maar zorgde dit keer niet voor een misselijk gevoel. Het voelde eerder alsof ik heel licht werd en begon te zweven. Alsof Sofía me op een wolkje tilde en wij er samen vandoor zouden vliegen. Gelukkig. Verliefd. Verbonden door een kus waar geen eind aan leek te komen. Alles om ons heen was niet belangrijk meer, slechts het hier en nu telde. Mijn Sofía, de jonge vrouw die mijn hart in vuur en vlam zette. Mijn Sofía, wiens hart een mysterie was voor mij maar zich liet schenken aan mij. Ik…
‘Ahum,’ hoorde ik links van mij.
Ik gaf geen kik.
‘Ahum,’ hoorde ik weer. Dit keer kwam het van rechts en was het wat harder, wat meer overdreven.
Ik moest lachen en hield op met zoenen.
‘Zou je ons niet even voorstellen,’ vroeg Martin.
‘Ja joh,’ plakte Rashid eraan vast, ‘heb je nooit van delen gehoord?’
Hij knipoogde.
Sofía keek me heel verlegen aan. Tegelijkertijd lachte ze haar mooiste lach. Dat was de mooiste glimlach van een meisje die ik tot nu toe had gezien. Op dat moment was ze op haar mooist. Mooier dan ze zojuist was kon ze bijna onmogelijk worden. Tegelijkertijd was het ook een kwetsbare lach, waarmee ze om hulp riep. Mijn hulp. Ze drukte zich tegen me aan en sloeg een arm om mijn middel. Even kneep ze me zacht en keek me toen aan. Ik hoopte dat ze zou zeggen ‘Help, vriendje. Die jongen is gemeen’, maar dat zei ze niet. Ze gaf me wel een warm gevoel. Het idee dat ik haar koene ridder was die haar moest beschermen. Ik lachte terug en kreeg nog meer vlinders in mijn buik, voelde me ongemakkelijk. Ze was mooi en verraste me daar elke keer weer mee. Maar voor de twee jongens tegenover ons wilde ik me niet laten kisten, overkomen als een watje. Dus stelde ik haar fier en vrolijk voor.
‘Je hebt gelijk,’ zei ik nog half lachend, ‘dit is mijn meisje. Sofía.’
(...)

M.S.

NB: t/m 31 maart a.s. kun je nog je e-mailadres opgeven om de éénmailge promotiemailing te ontvangen van 71|17 van Uitgeverij Free Musketeers. Daarna is het niet meer mogelijk en wordt het gewoon afwachten tot het boek uit is.

Sneak-preview

Zoals ik nu al een week roep: ik ben e-mailadressen aan het verzamelen voor een éénmalige promotiemailing vanuit de uitgever. Daarin volgt alle info over mijn aanstaande debuutroman 71|17, incl. prijs, aantal pagina's, waar het aan te schaffen is, cover&auteursfoto en overige informatie over het boek. Mocht je je afvragen waar dat dan voor is.

Nu heb ik het minimale (voor de uitgever benodigde) aantal van 50 e-mailadressen inmiddels voorbij gestreefd, dus dat is mooi (in vijf dagen tijd, YEAHHH!). DANK U, DANK U ZEER. Als dank daarvoor, en om mensen die nog twijfelen of gewoon over de helft van mijn posts heen leest, hier een korte sneak-preview van het boek:

'(...) Ik stond op en liep weer naar de badkamer. Ik keek in de spiegel. Dit keer was het niet mijn spiegelbeeld wat ik zag, maar een lichaam met een razende tornado erop. Het had ogen, een mond, een neus en twee oren. Ik had zo een cartoon binnen kunnen wandelen. Om alles met de grond gelijk te maken. Althans, zo voelde ik me. En dan zou het Sofía zijn, die me kwam bedaren. Als een Amazone kwam ze dan aan galopperen op een groot, zwart paard. Het zag er belachelijk uit. Ik wreef in mijn ogen. Daar was mijn spiegelbeeld weer.
Om een voor mij onbekende reden praatte ik soms met mijn spiegelbeeld. Op zich niet heel bijzonder. Maar het rare ervan was: mijn spiegelbeeld sprak terug. Weliswaar in mijn verbeelding, maar het sprak. Soms vroeg ik me dan wel eens af of dat nou wel zo gezond was. Of was ik gewoon gek aan het worden? Misschien kwam het wel door al dat piekeren van mij, waar Stephan het al over had. Misschien had hij dan toch gelijk.
‘Je wordt gek,’ zei mijn spiegelbeeld opeens, ‘maar dat is niet zo raar. Je hebt veel meegemaakt de laatste tijd.’
‘Je hebt gelijk,’ antwoordde ik verveeld, ‘het wordt tijd dat ik jou ga negeren.’
‘Waarom? Ik probeer je alleen maar te helpen.’
‘Je werkt op mijn zenuwen. Ik sluit mijn ogen en binnen vier tellen ben je voorgoed uit mijn hoofd verdwenen, begrepen?’
Ik sloot mijn ogen. Telde tot vier. Toen deed ik mijn ogen weer open. Hij was weg. Ik keek nu mezelf weer in de ogen. Tijd om terug naar bed te gaan. Stephan lag nu te slapen op de bank. Ik stapte mijn bed in en viel als een blok in slaap. (...)'

M.S.

NB: de vraag om e-mailadressen blijft doorlopen t/m 30 maart. Tot die tijd kun je je dus aanmelden om de mailing te ontvangen, zie in dit bericht hoe! Of om vrienden ervan te overtuigen hetzelfde te doen. Bij 100 e-mails volgt een nieuw (langer) fragment als sneak-preview!

Oproep

Same story als het vorige bericht, want we zijn er nog lang niet! Daarom dus een nieuwe oproep (en ja, ik geniet hiervan), voor degenen die het gemist hebben (bijna onmogelijk) of het niet helemaal doorgekregen hebben:

'Het debuut 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? Dat kan! Dit zijn je mogelijkheden:

- E-mail met HEBBEN! naar ms_miguelsantos@hotmail.com en je (volledige) naam;
- Een privébericht op Facebook met HEBBEN! (als wij vrienden zijn, gaat dat helemaal goed komen);
- WhatsApp of SMS je e-mailadres en je (volledige) naam voor de zekerheid (als je mijn telefoonnummer hebt, tenminste);
- Of gewoon tegen me zeggen als ik voor je sta, en dan noteer ik je.

Je ontvangt dan een éénmalige mailing over het boek, met meer informatie en hoe aan te schaffen. Houd ook mijn blog miguelsantos.nl in gaten voor meer nieuws!

71|17

De 71-jarige Michel Kant heeft last van waanbeelden en vervormde herinneringen. Toch is hij ervan overtuigd dat zijn herinneringen de juiste zijn. Met name de herinneringen aan zijn tienerjaren, toen hij op zeventienjarige leeftijd de liefde van zijn leven ontmoette. Op dat moment maakte de jonge Kant van alles mee. Sofía, het meisje van zijn dromen, blijkt echter niet voor één gat te vangen, of toch wel? Door vaak terug te denken probeert de oude Kant erachter te komen wat er gebeurde tussen de twee geliefden. Maar is alles wel zoals hij denkt dat het is? '

M.S.

NB: meer info over de uitgeverij, Free Musketeers, vind je hier.

E-mailadressen

Zit een beetje met de handen in het haar. Zoals ik eerder al schreef moet ik weer aan de bak. aangezien ik ook zo'n heerlijke chaoot ben, doe ik natuurlijk van alles tegelijk. Denk aan alles tegelijk. Eén van de dingen die ik ook moet doen voor het boek is een lijst van minimaal 50 e-mailadressen opsturen naar mijn uitgever van mensen die op voorhand mijn roman willen bestellen, en daar dus een éénmalige mailing over ontvangen. Als ik me niet vergis, moet dat in een maand gebeurd zijn. Nu ken ik een heleboel mensen, maar hoe begin je zoiets? Op mijn laptop is het heel makkelijk: Excel, formuliertje maken, naam+e-mail toevoegen. Opslaan en weer verder mensen aanspreken.

Maar op welke manier? En hoe doe ik dat het snelst? Goed, ik kom op veel plekken en spreek veel mensen. Op de man af is het te doen. Je schrijft even de naam op en het e-mailadres. Maar dat gaat wel langzaam. En met bijna 900 Facebookvrienden, moet er toch een manier zijn om al die mensen tegelijk te benaderen. Nu dacht ik eerst aan een simpele poll, maar dat is best afgezaagd. Nog spectaculairder zou zijn: 'Het boek 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? SMS BOEK + naam en e-mail naar 7117' maar die luxe heb ik helaas niet. Het wordt dus ouderwets mensen aanspreken, spammen (niet te veel, natuurlijk), en heb ik het geluk dat ik zo lekker actief ben op vele vlakken (waaronder sociale media). Dus bij deze de oproep:

'Het debuut 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? Dat kan! Dit zijn je mogelijkheden:

- E-mail met HEBBEN! naar ms_miguelsantos@hotmail.com en je (volledige) naam;
- Een privébericht op Facebook met HEBBEN! (als wij vrienden zijn, gaat dat helemaal goed komen);
- WhatsApp of SMS je e-mailadres en je (volledige) naam voor de zekerheid (als je mijn telefoonnummer hebt, tenminste);
- Of gewoon tegen me zeggen als ik voor je sta, en dan noteer ik je.

Je ontvangt dan een éénmalige mailing over het boek, met meer informatie en hoe aan te schaffen. Houd ook mijn blog miguelsantos.nl in gaten voor meer nieuws!

71|17

De 71-jarige Michel Kant heeft last van waanbeelden en vervormde herinneringen. Toch is hij ervan overtuigd dat zijn herinneringen de juiste zijn. Met name de herinneringen aan zijn tienerjaren, toen hij op zeventienjarige leeftijd de liefde van zijn leven ontmoette. Op dat moment maakte de jonge Kant van alles mee. Sofía, het meisje van zijn dromen, blijkt echter niet voor één gat te vangen, of toch wel? Door vaak terug te denken probeert de oude Kant erachter te komen wat er gebeurde tussen de twee geliefden. Maar is alles wel zoals hij denkt dat het is? '


Zoiets lijkt me wel een mooi begin. Het moet wel een blog blijven, natuurlijk. Geen advertentiekanaal, zoals ergens in het boek 'Sex, Blogs en Rock'n'Roll' van Ernst-Jan Pfauth te lezen is. Maar om een lang verhaal kort te maken: de lijnen zijn geopend! Ga ik ondertussen verder met het overige. Afgelopen weekend mijn auteurscontract ondertekend ontvangen, dus heb ik vanaf nu drie maanden om het manuscript nogmaals te perfectioneren, bij te schaven, op te poetsen, opleuken, etc.

M.S.

Vrije dag

Zo rond de klok van tien uur vanochtend deed ik voor het eerst mijn ogen open. Onder mijn raam hoorde ik in eerste instantie een duivenposse, gevolgd door een opstartende en vervolgens wegrijdende auto. Het derde geluid wat ik hoorde was dus die gevreesde luidruchtige buurvrouw. Helaas voor mij was ik net te laat wakker om er dusdanig last van te hebben dat ik mijn bed uit kon springen om haar deur te bewerken en vervolgens een vloekwoordelijke kanonnade op haar af te vuren. Neen, na de vierde hoge AAAAAAHHH! hield de sessie op. Maar jij bent inmiddels wakker. Hoopt op een nieuwe sessie, zodat je alsnog die deur kan opzoeken. Maar nee.

Dus maar de keuken in voor wat water. Daarna maar een sigaret roken en dan op je gemakje wakker worden. Denken aan van alles en nog wat. Zoals mijn optreden bij Boek NU! afgelopen donderdag, wat ik zelf wel een opsteker vond. Ging best lekker. Presentator Daniel Dee kondigde aan dat ik dit jaar tweemaal ga debuteren, met proza en poëzie. Zoals ik een van de voorgaande blogs al riep, lijkt dat poëzie me nog een dingetje worden. Maar proza, ja. Dat terzijde, want ik kwam poëzie voordragen bij Boek NU! Opkomend schrijftalent Robbert Meijntjes heeft één van de gedichten die ik deed, 'Bombardement (die ik wel eens beter heb gedaan, volgens mij, maar dat weet ik niet zeker)', gefilmd:

Nu eindelijk dit filmpje is geüpload, is de buurvrouw ondertussen een sessie verder en tegelijk met de koffie klaar. is het nu tijd voor de rest van de dag. Een vrije, weliswaar. Kunnen we leuke dingen gaan doen. En moet nog de stad in om een cadeautje te kopen. Geen idee wat, maar ik red me vaak het best met een last minute. Opeens krijg je dan zo'n ingeving. Nu eerst nog een kopje koffie om wakker te blijven en dan maar eens op pad. Na een kampioenenontbijt, uiteraard. Maar dat houd ik dan wel voor mezelf. Ik heb namelijk niet vaak een vrije dag.

M.S.