Doodlopers bestaan al lang
niet meer, want
hand-in-hartlopers wandelen
om hun lef niet achter
te laten.
Hardlopers zijn hoogvliegers
geworden, die zien ze vliegen
en storten vervolgens
met een afgang neer
terwijl ze tweeten:
‘Ik maakte een grapje’.
Doodlopers voorkomen
de ‘walk of shame’,
omdat ze tijdig de tv
uitzetten en ervoor kiezen
de ‘veilige weg’ te nemen,
de moraal van het verhaal te ontlopen.
Nee, hardlopers zijn
een dozijn doorzetters in één
als je met een ernstige ziekte
42.195 meter
loopt in nog niet eens
vijf uur.
Nee, de doodloper beperkt zich
tot het één of het ander
in de handen van een trio
want mierenneukerij
komt nooit alleen.
Hardlopers zijn
soms geen doodlopers
zijn nooit hardlopers
die vooruit komen
door hard te lopen
maar in luchtkastelen geloven.
M.S.
NB: de vierde strofe slaat op een uitgeknipt krantenartikel dat ik afgelopen week tegenkwam, afkomstig uit het AD en geschreven door Pim Bijl maar de datum is onbekend. Het gaat hier om een interview met Elsbeth van der Stoel, 53 jaar, bij wie op jonge leeftijd de chronische ziekte MS werd vastgesteld waarna zij in een rolstoel belandde. Om een lang verhaal kort te maken: dankzij een zeer risicovolle operatie kwam ze dit grotendeels te boven en leerde weer bewegen. Afgelopen weekend liep zij de in onderstaand artikel genoemde Marathon van Rotterdam uit met (na enig zoeken en googlen) een bruto tijd van 04:53:56. U kunt hier de tijd opzoeken, startnummer F2224. Zie ook de foto hieronder. Een eervolle vermelding in bovenstaand gedicht vind ik eigenlijk te weinig, maar ik kon dit toch niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Mocht mevrouw Van der Stoel dit lezen: proficiat, niets dan hulde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten