Ze willen hier niet zijn
onder dit plafond
tussen deze muren en
in de tas het meegegeven
proviand van de moeder-
het dopje van de pen
smaakt toch altijd beter en
buiten is het grasveld
binnen de vrijheid van
de hekken daaromheen,
ondertussen kunnen de jongens
naast hen ze ook niet helpen
hun pen op te tillen om papier
aan te vallen want ze is maar
groot genoeg voor één soldaat tegelijk.
M.S.
NB: dit gedicht is geschreven tijdens een workshop die ik gaf van het educatieproject Louder Than A Bomb van Poetry International.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten