Blowin' in the wind (vrij naar Bob Dylan)

de man op straat
zingt over de antwoorden
die maar wind blijven meepakken

zijn stem mist
nogal wat zwaartekracht
om voorbijgangers ermee in het gezicht te slaan

als één van de weinigen
heb ik een muntstuk voor hem over
hij lacht tenslotte, doet zijn best

als we beter konden vangen
zouden we minder ver van huis zijn
maar net als zijn stem
moeten we nog even doorontwikkelen

M.S.

toch moeten we het eens hebben

toch moeten we het eens hebben
over de littekens

de huid is een panty geworden
die kou doorlaat

van binnen is het te voelen

ja
ze helen uiteindelijk wel
maar ze blijven jonger dan de rest
onbegrepen plekken
met minder gevoel

en we hebben juist zoveel nodig
alles nodig

moeten we het daar niet eens over hebben

over de onschuld die we inruilden
voor herinneringen
die voor de helft zijn besmet
met schaamte

jawel
sommige plekjes bevatten pareltjes
memoires waardig
blijven echter littekens

we moeten het er eens over hebben

er moet iets zijn
een manier
om ze te kunnen delen
uitwisselen zoals gedachten
of andere delen van het lichaam

panty's laten immers
kleine beetjes warmte door

overbodige hitte ook trouwens

ja
daar moeten we het zeker over hebben

de warmte van onze littekens
de kou erbij

elkaar ergens in het midden ontmoeten

dat lijkt me wel wat

voor we helemaal leeg bloeden
open gereten
of gestrekt liggen

M.S.

ach, mens

ach, mens

toen ik nog klein was
bestond mijn ergste nachtmerrie
uit een sneeuwballengevecht
met een vuurbal voorzien van een lachend gezicht

duivels lachend
ter aarde stortend vanuit de wolken

op verder dan een steenworp afstand
gooien mensen vandaag de dag
stenen naar andere mensen

omdat ze anders denken
anders zijn gekleed
andere voorkeuren hebben
anders spreken

ach, mens

vanuit andere windrichtingen
bericht het nieuws dagelijks
over kinderen die maar niet ontwaken
uit hun nachtmerries

ongeacht hun leeftijd
leefwijze geloof geslacht

ach, mens

mijn ogen zien zoveel kleuren
dat ze soms bloed huilen
verdragen het licht niet meer
zelfs de dagen worden grijzer, donkerder

ach, mens

niet de kogels of
wat voor wapens dan ook
zijn het meest dodelijk
maar de mens die het bedient, afvuurt,
de demoon

ach,

de mens is al lang
niet meer onschuldig, ziet u

een goed mens
is een uitstervend ras,
een kinderdroom die nooit uit zal komen

ach, mens

zelfs dode schrijvers
accepteerden vroeg of laat
de onbereikbaarheid
van onsterfelijkheid

dat oorlog een menselijke uitvinding

ach, mens

met dat besef
valt er enkel te pogen
een goed mens te zijn
voor goede mensen te zijn
goed om mens te zijn

bij leven

voor vrede

ach, mens

toe

M.S.

Bakkie blues in december

zoals de harmonica trilt
bibberen mijn handen in het ritme mee

de bleek uitgeslagen kerstboom
schaatst voor geen meter meer
onverstoorbaar kil
en dan die stilte in de hoek

ik slide wel terug hoor
richting de koffiebar

een dubbele espresso dit keer
enkel is ook zo zielig
zeker als je alleen zit
en dan een bittere dorst voor twee

M.S.

Surround sound

I can hear my footsteps

as I walk through
a world of sound
made by men’s creations
and constructions

and nature
who fight every day
and night to remain
present

I can hear my footsteps

for they are my doing
my walking
my left behind prints
on these streets

only for seconds
tops
pursuing whatever
drives me forward

I can still hear my footsteps

over all the cars
and public transport
and cutting winds
fighting those skyscrapers

over people talking
and bicycles and mopeds
and pigeons and lovers kissing
and phones calling

I can still hear my footsteps

for they are mine
as a part of my nature
of me being human
as a part of nature

I can hear my footsteps

not as some machinery
at work but soft touch
on new grounds day in day out
when I actually listen

I can hear my footsteps

through all the noise
surrounding me
captivating me
when outside

I can hear

what is always there
as long as I

M.S.

mag ik degene zijn

mag ik degene zijn
die jou moet missen
als je gaat

naar je werk
naar je afspraak
naar buiten

mag ik het zijn
die op je wacht
als je gaat

naar familie en vrienden
naar de supermarkt
naar de dokter

mag ik je wekker zijn
die je scherp houdt
als je door moet

met leven
met dromen waarmaken
met wakker worden

mag ik je kussen zijn
dat blijft liggen
als je gaat

om te schitteren
om te mislukken
om terug en bij te komen

en dan bij me uithuilt
en op me ploft
en stevig knuffelt

tot alles weer goed is

en je lichaam tegen me aan vlijt
en zich om me heen krult
en diep zucht onder het niet loslaten

mag ik dat allemaal zijn
en nog veel meer
als het nodig is

op de bank
op een feestje
op het bed

waar ik dan ben
als je voor het eerst
weer je ogen opent

ik de eerste ben die je ziet
en de allerlaatste
voor je ze sluit

mag ik dat zijn
degene die jou moet missen
als je gaat

M.S.

op het donker (vrij naar 'Blue in Green' van Miles Davis)

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn silhouet

door de deur
dat meer een gat is
fluistert Miles
zonder obstakels halverwege

zacht
licht

over een briesje
en een breed gebit
van gestemde blokjes
yin en yang

ik ben maar een machientje

de noten schuifelen naar buiten
mijn oren in
kruipen mijn hoofd uit
via de kassen
als full colour

ik ben een recorder

noch de rossige voor me
noch de mensen naast me
hebben weet van dit moment

behalve Miles

wiens trompet
me toefluistert
je kijkt naar een kunstwerk
je kijkt naar een kunstwerk

ik kijk naar een kunstwerk

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn reflectie

die kijkt naar een kunstwerk
dat buiten
beeld

toch
aanwezig

M.S.

Steppewolf

I

kale vlaktes maken
van obstakels
grote reuzen die
met winden smijten

hulpkreten die gebaseerd zijn
op verdwaaldheid
reiken elkaar nauwelijks
de helpende hand

toch klinken er
holle echo's

toch klinken er stemmen
die tot niets zeggen leiden

in de verte
niets opjaagbaars te zien
noch redenen om aan te nemen
dat het gevoel wederzijds is

II

een verwarrend landschap
dat is het
wat dit is

het is gewoon te veel
te veel mensen
te veel problemen
te veel heuvels
om te nemen
te weinig oplossingen

te veel leegte
in het opvullingsmateriaal
te veel verwarring
te weinig wijzen
om wegwijs te worden

een verwarrend landschap
dat is het
wat dit is

in alles bevinden zich rondjes
zet het dan maar eens
op een lopen

III

als ik weer eens
in een huilsessie zit
met mijn bleke psychologe
weet ik vaak niet
waar ik het zoeken moet

zij probeert me
met sikkelvormige lachjes
aan het schitteren
te krijgen; schaapachtig
doe ik maar mee alsof

zelfs mijn schaduw
hult zich regelmatig
in mantels van duisternis
om maar te zwijgen
van de aura
van mijn psychologe
die zoals de nacht ziet

nooit heb ik haar verteld
dat regendruppels
voor mij tranen zijn

ook zwijg ik over waarheden
over dat natuur niet ontstaat
maar wordt gemaakt
tot decor van het theater
waarvan de Dood
de regisseur is

het enige oprechte moment
van zo'n huilsessie
is als we eindigen
met het hart onder de riem gestoken
en een applausje voor jezelf

M.S.

Publiceren

De afgelopen tijd heb ik nogal wat gesprekken gevoerd over werk uitbrengen. Vaak krijg ik, na voordrachten of na eigen introductie als 'schrijver en dichter', de vraag of ik al iets uit heb gebracht. Meestal blijft het beperkt tot 'Een roman, maar een dichtbundel laat nog op zich wachten'. En met wachten bedoel ik dan tot er een uitgever interesse toont, of mijn opgestuurde manuscript wel eens in de smaak valt.Daarnaast voer je ook met andere kunstenaars, musici, makers, wel eens gesprekken die naar mijn mening van belang zijn om je eigen kunstenaarschap te kunnen definiëren, wat het doel ervan is. het mijne is vrij simpel, eigenlijk: mooie dingen maken en uitbrengen zoals ik dat in mijn hoofd heb en op papier zet. Als ik dat daarom zelf moet doen, so be it.

De laatste paar gesprekken gingen vooral over uitbrengen in eigen beheer en de voor- en nadelen ervan. Sceptici (of dromers van het hoogste niveau) zeggen je dat het zonde is, of misschien zelfs schadelijk voor de rest van je carrière. Ik zie het vooral als een nieuw opstapje die richting op. Misschien zijn er vandaag de dag misschien meer wegen naar het beloofde land. Eén daarvan zou ook eigen beheer kunnen zijn. Zo vond ik een tijdje geleden in een bibliotheek de bundel 'van nature ben ik ouder', door de dichter John Collee. Nog nooit eerdervan gehoord, en volgens de colofon in beperkte oplage uitgebracht in samenwerking met kunstenaars. En dan lig je toch mooi met die bibliotheeksticker in de bieb, plots opgemerkt door een liefhebber van poëzie. In mijn ogen veel waardevoller dan dat dikke uitgeverscontract. Al valt daar natuurlijk over te praten.

Zoals voor sommigen bekend ga ik via honderd wegen naar Rome, dus om een lang verhaal wat in te korten: inmiddels de knoop doorgehakt om toch eens wat zelf te publiceren. MORGEN DUS verschijnt dus bij het Centraal Boekhuis dus de eerste van drie bundels: UURTJESPOËZIE Een selectie in vier volumes. Boekhandel Bosch&DeJong in de Fenix Food Factory heeft al besteld, vanaf a.s. vrijdag in de winkel zelf hoorde ik zojuist. Daarnaast: heb je of ken je een lokale boekhandel, tip ze dan even! Later volgt ook nog Bol.com en NU AL op Mijnbestseller.nl. En hopelijk op nog meer plekken!

Ik ben nog even aan het kijken of er een kleine presentatie plaats kan vinden, maar daarover later meer. Ondertussen is de tweede bundel al in de maak en volgen er nog enkele UURTJESPOËZIE-sessies voor de laatste bundel. Dat allemaal op Facebook. Dus als we geen vrienden zijn, eh, het komt uit!

M.S.

Over het verlangen naar zo'n nacht

dicht de kloof tussen ons in
gewoon rollen met open ogen

trek je omhoog als deken
klamp je vast voor warmte

zacht is een aanraking
horen is een zintuig

fluisteren is net als zoenen
bewegen in elkaar kruipen

zinnen zuchten muziek
die we samen schrijven

dronken worden vereist
niet altijd maar drank

in het donker
tussen lakens

kunnen smelten
op kussens

zo gezegd
opnieuw gedaan

zakken
vallen

landen
lachen

dromen
houden

vast
van

zo’n
nacht

M.S.

Toen je gebruind door de zon

Toen je gebruind door de zon
de hemel ging versieren,
stond het huilen me nader.

Ik was niet voorbereid op zoveel kleur
waarmee je de sterren nog meer glans
gaf. En ik als arme sukkelaar daaronder,
starend en dolend en met lege handen.

Door alle aandacht begon je zelf
te stralen, steeds helderder, feller,
de rest liet je in duisternis achter.

En ik als arme sukkelaar daaronder,
een juichend kloppend hart dat
de vingertoppen doet tintelen zonder
een handpalm om ’s nachts vast te pakken.

M.S.

your streets (English)

your streets
are the wrinkles
on your skin
that my fingertips
were made for

the doors
on each side of the road
and pavements I feel
touching the endings
of my limbs

are
mostly
unseen
untouched
unrecognized by me

yet
always there
as the keepers of secrets
I’m unable to read between
the lines that shift

the nude architecture
of you from random city view
to a never spoken body
language
I’m learning to speak

to understand
to get used to
in a daily routine
every single time I’m
trying to reach

something
I believe defines
the essence that makes you
you that makes me
want more of your dreams

told
with subtle silent whispers
sliding just around the corners
and curves and clouds
you’re covered in

your streets
turn me into one of many
vampires cursed and blessed
with an urge to manifest fangs
to make you bleed

to get drunk on life
to give you some back
to make you grow higher
than the skies I’ll grab when I
look up to you without a

desire
to leave
your landmarks and face
I only want to paint in words with
the tongue and lips I use to say ‘hi’

M.S.

Grown ups (English)

houses
little brick ones
will grow old
but never up when
staring
at the ground

there comes a time
when the bricks
must
bow
to constructions
who crawl towards skies
that only seem
a boundary

little did they know

memories of their birth
were never replaced
with new knowledge
of the here and now

honored though

once they were symbols
made of stone
after so many
of their allies
have been struck down
by the violence of war

once they were young too
now
they’re just old

observing
while the city’s evolves
and develops
and renews itself

there comes a time
when the houses
little brick ones
will fall into peace

their children
are scraping skies
before they tumble
down upon those
who paved the streets
who marked places
which say

‘here it’s best
to become
a grown up
growing old’

then they will know

evolution
is not about
the left cornerstone
upon which one builds

evolution
is about how much
free
space
one passes on
for the young grown ups

M.S.

in de zee van wolken

in de zee van wolken
verdrink ik je

de aanblik
van je opgerichte lichaam
brengt me geen rust meer

weer die grijsheid
weer dat vrij
kleurloze aangezicht

we zijn vervaagd
opgelost in niets

dat ons te zien
voor het blote oog
nog bij elkaar houdt

de krokodillenregen die
we als laatste gift
laten vallen bevat geen zout

slechts zoete bittertjes
die zicht op licht vertroebelen

M.S.

bloemenjurkjes horen naar

bloemenjurkjes horen naar
zomer
te ruiken

niet naar het zweet
dat zich langs gespierde kuiten
aan voeten werpt

niet naar de shampoo
die het haar vlak na opstaan
deed krullen alsof ze krols was

niet naar het speeksel
dat zich mengt met sappen en dranken
en woorden die ze in haar slaap sprak

niet naar het leer
dat zich om de enkel heeft gewreven
om schurend een hoogtepunt te maken

niet naar het parfum
waarmee vrijers gisteravond waren gelokt
en afhaakten na in haar velden te zijn verdwaald

niet naar verregende bossen
die niets weten van richtingaanwijzers
om je naar haar meest opwindende plekje te leiden

bloemenjurkjes horen naar
zomer te ruiken
zoals de jouwe altijd doen

M.S.

Celmaat

de ruimte is slechts zo groot
als mijn hoofd
bevatten kan

ik dacht
aan een vierkant raam
in de muur
tegenover mij

licht
sluipt tussen tralies
naar binnen

een grote zwarte vogel
bezoekt me dagelijks
voor zover het tijdsbesef
nog aanwezig is

ik spreek er wat tegen
stilzwijgen
zegt genoeg

ik ken mijn celmaat
ik ben mijn celmaat
ik weet de afmetingen
ik heb het zelf ingericht

een grote zwarte vogel
bevestigt het dagelijks
als enige tijdsbesef
dat nog niet vergeten is

M.S.

Over het omarmen van lente

ze zal fluisteren
tot je glimlacht
tot je voor haar adem staat

steeds een licht oog
gesloten
toch voel je haar blik
op de huid branden

zelfs al draagt ze wolken
weet dan
dat zij niet voor eeuwig zijn

dit seizoen
wil ze bij jou blijven
ook al dondert of huilt ze
soms door wispelturig temperament

geef je over
met de armen
langs het lichaam

ze wil alleen maar
warmte delen
tot ze loslaat en fluistert
‘ik moet weer gaan’

M.S.

Hellemond

als ik naar binnen kijk
is na een paar traptreden
al niets meer te zien

de verhalen zeiden al
dat de dood geen berg Olympus is
maar een zwart gat

van buiten de hellemond
gezien klopt dit aardig

plots ben ik niet meer
zo zeker van dat afdalen

als ik maar heelhuids
terugkom en als het even kan
met wat me lief is

liefde is zo blind als de nacht
toch vrees ik dat er een moment komt
dat ik de dood in de ogen ga kijken

ook al zou ik het niet eens doorhebben
in dat donker voel ik vast de rillingen nog

pas dan zullen we er achter komen
wat er over zal blijven van de liefde

M.S.

Vertrekhal

het is hier groter dan verwacht
alles en iedereen lijkt op elkaar

als ik om me heen kijk
ontmoet niemand mijn blik

de voeten kunnen alle kanten op
lijken te wachten op een Godot

die ze komt vertellen waar heen te lopen
ze zijn maar moeilijk in beweging te krijgen

alsof ze zijn blijven plakken
zoals mijn handpalmen aan het handvat

van mijn enorme lege koffer
gelukkig ziet niemand dat deze niet vol is

alles wat er in zou passen
leek me voor vertrek alleen maar ballast

M.S.

Ballen zonder pegels - Wordt vervolgd

'Je moet wat meer met je blog doen,' zei de schrijfster een paar weken geleden.
Ik moest lachen.

'Ja,' zei ik, 'dat komt goed. Ik wil ook weer meer proza gaan schrijven, maar voorlopig komt er meer poëzie uit.'
'In een hoog tempo ook.'
'Helaas werkt dat met proza niet zo.'
'Ben je nu met iets bezig?'

Ze keek me strak aan met haar indringende ogen. Dezelfde als de eerste keer dat ik haar ontmoette, zowat tien jaar geleden ongeveer. In die tien jaar is er veel veranderd. Meer succes (al twee romans en vele columns), andere looks en nieuwe projecten. Grote projecten. Aan haar kant dan, maar het is gegund. Uiteindelijk zet elk succes ook Rotterdam als schrijfstad op de kaart, en daar wordt elke local hero beter van op de lange termijn. Mits je blijft schrijven, natuurlijk.

Hier timmert iedereen aan zijn eigen weg. Derek Otte bracht afgelopen jaar zijn eigen dichtbundel uit bij zijn eigen uitgeverij. Chapeau. Begin dit jaar mocht ik als één van de weinige gelukkigen het in boekvorm verschenen manuscript van Michelle van Dijk d'r eerste boek. Petje af en succes. Jerry Hormone bracht zijn eerste boek uit en signeerde met bloed. Stijlvoller kan niet. En er is nog meer te verwachten vanuit Rotterdam.

Zelf mag ik eigenlijk ook niet klagen. Naast dat ik gedichten met de snelheid van een zeikstraal op papier weet te zetten, heeft me tot dusver twee huisdichterschappen opgeleverd: OPEN Rotterdam en de maandelijkse live talkshow De Havenloods Live (als de lokale Nico Dijkshoorn). Ook wordt er her en der een gedicht (of enkele) gepubliceerd in een boek of verzamelbundel. In juni verschijnt bijv. 'Een kruisweg naar alledaags leed', de eerste en misschien wel grootste sonnettenkransenkrans (niet mijn woorden) van Nederland. Ik schreef er twee sonnetten voor, van de 196. En met wat mazzel kom ik ook nog met een gedicht in een boek over promovendus Sparta, maar daarover later misschien meer.

Ondertussen is de vraag die ik mij stel: wat nu? Al die schrijvers werken aan iets en stellen natuurlijk (terecht) de vraag: 'Waar ben jij mee bezig?' Nou, naast het tussen de bedrijven door een nieuwe dichtbundel componeren die je vervolgens niet opstuurt of waarvan je wacht op een respons (die zo lang duurt dat je eigenlijk al bent vergeten dat je en waarheen je een manuscript naar hebt opgestuurd), het schrijven van nieuwe gedichten (waarvan je dan vervolgens niet weet wat je daarmee moet dus gooi je die maar deels op Facebook in plaats van je blog die je daar ooit voor hebt aangemaakt) en staar je jezelf bijna dood op een uit de hand gelopen kort verhaal dat begon als een gefictionaliseerd verslag van een kroegavond dat uitmondde in een nooit afgemaakte "blog novel" (als dat genre nog niet bestond, bij deze).

Het komt eigenlijk neer op 'Life is what happens to us while we are making other plans'. Dat, en het gebrek aan focus op wat dan maar blijft liggen. En liggen. En liggen. Zo duurde het afmaken van mijn eerste boek ook jaren voordat je er eens goed voor ging zitten. Hetzelfde lot dreigt de eerder genoemde "blog novel" ook te ondergaan. Ik merkte vandaag pas op dat het al vijf jaar geleden is dat ik daar ooit aan begon. En het is nog steeds niet af. Dat komt omdat ik het nog veel verder wil uitbouwen dan tot waar ik online ben gekomen. Ik beschouw dat dan ook als de eerste draft van het verhaal, waar ik al een aantal wijzigingen in heb gemaakt (niet online doorgevoerd) zodat ik van daaruit verder kan schrijven.

Verwacht geen regelmatige updates, maar zal af en toe een update geven hoe het vordert. Ook om er zelf bij te blijven. De lengte van de hoofdstukken blijft hetzelfde: kort. In mijn hoofd zou het een novelle-vorm krijgen, maar om dat echt goed in te kunnen schatten moet er nog even doorgeschreven worden. En ik probeer zo blanco mogelijk te schrijven, zoals het ook ontstaan is: niet teveel bedenken van tevoren, maar elke keer als je er aan zit pas bedenken en schrijven zodat het verhaal zichzelf ontwikkeld. Dus ik KAN niet eens verklappen wat er gaat gebeuren. Maar ik denk wel dat het nog spannend zal blijven.

Als je niet weet waar ik het over heb, of als je het wel weet en er weer in wilt duiken: in 2011 begon het hier.

Wordt vervolgd..

M.S.

in mijn tienerjaren

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de mooiste vrouwen
een huid hadden
zo gaaf
zo bleek
als het meest kostbare marmer

ze droegen stoffen
die speels om hun rondingen
waren gewikkeld

als accentuering
als geheimhouding

geen goede
want je hoort ze roepen
‘ik verhul iets moois’
vaak midden
in de natuur
als kers
op de taart

nu vraag ik mij af
of de zon mij dan verplicht
zo’n klassieke te vangen
met wat inkt
of de stoute schoenen
maar aan moet trekken
haar richting op

toegegeven, vandaag
is een zeer geschikte dag
voor een mooi gedicht dat
ze kan dragen

op de huid
op papier

indien ongewenst
indien te intiem

is de Maas slechts
op een steenworp afstand
en de hongerige meeuwen
kijken zichtbaar uit
naar leesvoer

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de klassieken hele andere
tijden waren
niet te vergelijken
met waarin ik nu leef

M.S.

Gedicht voor de toekomst

verboden verboden verboden
verboden verboden verboden
in onderzoek verboden verboden
verboden verboden onbekend

strafbaar verboden verboden
in onderzoek verboden strafbaar
onbekend strafbaar in onderzoek
verboden verboden onbekend

in onderzoek in onderzoek verboden
strafbaar verboden verboden
verboden verboden verboden

verboden onbekend verboden
strafbaar verboden in onderzoek
verboden verboden woord

M.S.

'Ga weg van het ongeluk, dan zul je het geluk wel vinden' - Boek 'Darko's lessen' door Michelle van Dijk dat een uitgever zoekt

Als onderdeel van een zeer select groepje lezers (lees: fans) mocht ik het manuscript van Michelle van Dijk haar eerste boek (in boekvorm) lezen. Het boek zoekt namelijk nog een uitgever, en enthousiaste reacties van fans van het boek helpen natuurlijk ook al. Hoe meer fans, hoe meer reacties, hoe beter. Iets wat hopelijk leidt tot een uitgever. Hieronder mijn bescheiden oordeel van het boek Darko’s lessen.

Keiharde vorleesliteratuur zoals je het nog maar zelden tegenkomt. Geheel in de stijl van Van Dijks manier van voordragen. Heb je dat nog nooit meegemaakt? Zorg dat je haar een keer live ziet, fenomenaal en in your face.

Ook met Darko’s lessen ontkom je niet aan haar literaire stem. Vanaf de eerste zin wordt het verhaal op je afgevuurd: ‘je hoeft alleen maar te schieten. Je trapt de deur open – bam – en je schiet: pafpafpaf. Absoluut briljant aangezien je net een bladzijde (lees: een deur van het boek) hebt opengeslagen. En dan hebben we het nog maar over de proloog. De echte lessen moeten nog beginnen.

Dat hoofdpersonage Darko taallessen en volwassen onderwijs volgt is voor het verhaal niet van uitermate groot belang. De echte lessen zijn de levenslessen: alle gebeurtenissen die we met Darko meemaken zijn voor hem een leerproces, misschien zelfs voor ons. Herkenbare situaties vol realisme en humor op het gebied van werk, dromen, de echte toekomst en ja, de liefde.

Darko, de arme ziel, verliefd op een vrouw die nog onhandiger is op dit gebied dan hijzelf. Maar wat een gevoel en overgave voor Janna. Mijns inziens wat elke (écht) verliefde man voelt (of hoort te voelen) maar niet weet te omschrijven. Laat staan uiten. Tot ik dit boek las.

En dan de nostalgie over zijn achtergrond en familie. De Oost-Europese achtergrond van Darko (bovendien actueel als het gaat over integreren en je land uit vluchten) is een wirwar aan herinneringen die hij zelf een plekje moet geven en er achter komen wat het voor hem betekent. Wat voor man het hem zal maken. ‘Je wordt een volwassen man,’ zal nog moeten blijken als je aan ‘Darko’s lessen’ begint.

Zonder verder al te veel willen verklappen van dit boek, heeft Darko’s lessen alles in zich wat een goed boek moet hebben: sterke hoofdpersonages, herkenbaar decor (zeker voor de Rotterdammers), een background story dat je niet op een presenteerblaadje wordt aangeboden, maar in goed geplaatste onderdelen. Niet te veel, niet te vaak, en zo gedoseerd dat het bijna een tweede verhaal wordt. Het heeft humor, nostalgie en romantische liefde in een goed te volgen ontwikkeling. Soms rauw, vaak recht voor zijn raap maar altijd puur en eerlijk.

‘Darko’s lessen’ is een van de fijnste boeken die ik sinds tijden heb gelezen. Het verdient niet alleen een uitgever die het boek tot haar recht laat komen, maar ook een leesgierig publiek dat het verhaal zich toe-eigent en (als aanrader er uit voorlezende) deelt met andere lezers. En ondertussen: ‘Ga we voor het ongeluk, dan zul je het geluk wel vinden.’

M.S.

Meer weten over Darko's lessen, het boek dat een uitgever zoekt? Lees het hier!