Toen je gebruind door de zon

Toen je gebruind door de zon
de hemel ging versieren,
stond het huilen me nader.

Ik was niet voorbereid op zoveel kleur
waarmee je de sterren nog meer glans
gaf. En ik als arme sukkelaar daaronder,
starend en dolend en met lege handen.

Door alle aandacht begon je zelf
te stralen, steeds helderder, feller,
de rest liet je in duisternis achter.

En ik als arme sukkelaar daaronder,
een juichend kloppend hart dat
de vingertoppen doet tintelen zonder
een handpalm om ’s nachts vast te pakken.

M.S.

your streets (English)

your streets
are the wrinkles
on your skin
that my fingertips
were made for

the doors
on each side of the road
and pavements I feel
touching the endings
of my limbs

are
mostly
unseen
untouched
unrecognized by me

yet
always there
as the keepers of secrets
I’m unable to read between
the lines that shift

the nude architecture
of you from random city view
to a never spoken body
language
I’m learning to speak

to understand
to get used to
in a daily routine
every single time I’m
trying to reach

something
I believe defines
the essence that makes you
you that makes me
want more of your dreams

told
with subtle silent whispers
sliding just around the corners
and curves and clouds
you’re covered in

your streets
turn me into one of many
vampires cursed and blessed
with an urge to manifest fangs
to make you bleed

to get drunk on life
to give you some back
to make you grow higher
than the skies I’ll grab when I
look up to you without a

desire
to leave
your landmarks and face
I only want to paint in words with
the tongue and lips I use to say ‘hi’

M.S.

Grown ups (English)

houses
little brick ones
will grow old
but never up when
staring
at the ground

there comes a time
when the bricks
must
bow
to constructions
who crawl towards skies
that only seem
a boundary

little did they know

memories of their birth
were never replaced
with new knowledge
of the here and now

honored though

once they were symbols
made of stone
after so many
of their allies
have been struck down
by the violence of war

once they were young too
now
they’re just old

observing
while the city’s evolves
and develops
and renews itself

there comes a time
when the houses
little brick ones
will fall into peace

their children
are scraping skies
before they tumble
down upon those
who paved the streets
who marked places
which say

‘here it’s best
to become
a grown up
growing old’

then they will know

evolution
is not about
the left cornerstone
upon which one builds

evolution
is about how much
free
space
one passes on
for the young grown ups

M.S.

in de zee van wolken

in de zee van wolken
verdrink ik je

de aanblik
van je opgerichte lichaam
brengt me geen rust meer

weer die grijsheid
weer dat vrij
kleurloze aangezicht

we zijn vervaagd
opgelost in niets

dat ons te zien
voor het blote oog
nog bij elkaar houdt

de krokodillenregen die
we als laatste gift
laten vallen bevat geen zout

slechts zoete bittertjes
die zicht op licht vertroebelen

M.S.

bloemenjurkjes horen naar

bloemenjurkjes horen naar
zomer
te ruiken

niet naar het zweet
dat zich langs gespierde kuiten
aan voeten werpt

niet naar de shampoo
die het haar vlak na opstaan
deed krullen alsof ze krols was

niet naar het speeksel
dat zich mengt met sappen en dranken
en woorden die ze in haar slaap sprak

niet naar het leer
dat zich om de enkel heeft gewreven
om schurend een hoogtepunt te maken

niet naar het parfum
waarmee vrijers gisteravond waren gelokt
en afhaakten na in haar velden te zijn verdwaald

niet naar verregende bossen
die niets weten van richtingaanwijzers
om je naar haar meest opwindende plekje te leiden

bloemenjurkjes horen naar
zomer te ruiken
zoals de jouwe altijd doen

M.S.

Celmaat

de ruimte is slechts zo groot
als mijn hoofd
bevatten kan

ik dacht
aan een vierkant raam
in de muur
tegenover mij

licht
sluipt tussen tralies
naar binnen

een grote zwarte vogel
bezoekt me dagelijks
voor zover het tijdsbesef
nog aanwezig is

ik spreek er wat tegen
stilzwijgen
zegt genoeg

ik ken mijn celmaat
ik ben mijn celmaat
ik weet de afmetingen
ik heb het zelf ingericht

een grote zwarte vogel
bevestigt het dagelijks
als enige tijdsbesef
dat nog niet vergeten is

M.S.

Over het omarmen van lente

ze zal fluisteren
tot je glimlacht
tot je voor haar adem staat

steeds een licht oog
gesloten
toch voel je haar blik
op de huid branden

zelfs al draagt ze wolken
weet dan
dat zij niet voor eeuwig zijn

dit seizoen
wil ze bij jou blijven
ook al dondert of huilt ze
soms door wispelturig temperament

geef je over
met de armen
langs het lichaam

ze wil alleen maar
warmte delen
tot ze loslaat en fluistert
‘ik moet weer gaan’

M.S.