Toen je gebruind door de zon
de hemel ging versieren,
stond het huilen me nader.
Ik was niet voorbereid op zoveel kleur
waarmee je de sterren nog meer glans
gaf. En ik als arme sukkelaar daaronder,
starend en dolend en met lege handen.
Door alle aandacht begon je zelf
te stralen, steeds helderder, feller,
de rest liet je in duisternis achter.
En ik als arme sukkelaar daaronder,
een juichend kloppend hart dat
de vingertoppen doet tintelen zonder
een handpalm om ’s nachts vast te pakken.
M.S.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten