tussen muren
is het donker
buiten is het nogal een afstand
naar achtergelaten leed
een leven dat erom vroeg
verlaten te worden
door de kieren
van haar ramen
schijnt een zon
met wat geluk
in mijn ogen
ziet ze sterren
als ongemerkt de nacht
de straten bewandelt
in haar ogen
zie ik een zon
die traag maar zeker
rijst door lange wimpers heen
de irissen bevolkt
door het achtergelaten verleden
dat inmiddels compost geworden is
op de nieuwe aarde waar ze zaait
tussen muren
is het donker
buiten ziet niemand
de rust van binnen
in mijn ogen
ziet ze sterren
mooie, die ze zacht
een goedenacht wil kussen
éé voor één
tot ze allen slapen
zij boven hen uit kan stijgen
als een huis, als rijzende zon
tussen muren
zodra het donker is
M.S.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten